Le Songe d'Adam heb ik dit jaar gekocht op Trolls & Légendes in Mons. Ik vond het een uitstekende gelegenheid om wat Franse Fantasy te ontdekken. Na al dat Engels, Nederlands en Duits, was het meer dan tijd dat Frans aan bod kwam, zeker omdat ik sinds het middelbaar (minstens 15 jaar geleden - toen het van moeten was) geen Franse fictie meer gelezen heb. Maar goed, Trolls & Légendes... Sébastien Péguin was een van de vele auteurs daar die hun werken promootten. Z'n eerste, het boek in kwestie, mengt Fantasy met o.a. Noorse/Germaanse mythologie en een vleugje psychologie en filosofie, en dat sprak me wel aan.

Het gaat hier om een vader (Hugo Wagner) en z'n 15-jarige dochter (Morgane), beiden uit Straatsburg, die op reis vertrekken naar Göttenberg. Daar bevindt zich een bibliotheek met werken van o.a. Novalis. Hugo is bezig met een thesis en blijkbaar is de bibliotheek aldaar enig in zijn soort. Morgane is een vrolijke meid met veel fantasie. De twee reserveren de chalet in het Zwarte Woud voor een periode van 10 maanden, wat meer is dan de gemiddelde boektijd van een of meerdere weken voor toeristen. De moeder van Morgane, Mélanie, overleed toen Morgane 2 jaar oud was.

Hugo moet vaak naar de stad voor z'n werk, maar Morgane heeft geen vrienden ginder en blijft dus vaak alleen achter. Vandaar dat ze dan regelmatig het huis uitgaat en in het woud gaat spelen, maar ook tekeningen maakt over wat ze ziet, over wat ze meemaakt. Hugo is geobsedeerd door het verwerven van kennis, zo erg zelfs dat hij z'n dochter iets te vaak alleen laat. Dat vertaalt zich natuurlijk op negatieve wijze, in hoe Morgane zich op de duur gedraagt.

Het Zwarte Woud is meer dan een woud bestaande uit bomen. Er gebeuren vreemde dingen. Het begint met een weg die niet op de kaart staat en nergens beschreven is, maar toch bevinden Hugo en Morgane zich op deze weg, terwijl ze naar hun chalet rijden de op de dag, eerder avond, dat ze ginder aankomen. Ook de eigenaar/beheerder van de huurchalet, Gustav Waldstein (samen met z'n zonen, die voor een regionale maatschappij werken voor het in kaart brengen van gebieden), is niet zo onschuldig als hij laat uitschijnen.

Wanneer Morgane op een nacht een "nachtmerrie" beleeft, belooft Hugo het uit te zoeken. Zo komt hij in contact met Remi Tautman, een priester (die ook geïnteresseerd is in de werken van Novalis), de bibliothecaresse (waarmee hij een goede, vriendschappelijke band opbouwt, en anderen). Van dan af beginnen de mysteries zich op te stapelen. De sfeer doorheen het verhaal is wel donker, getuige niet alleen de cover, maar ook de beschrijvingen van de omgeving en gebeurtenissen.

In het eerste deel krijg je de nodige achtergrond en beeldvorming, waarbij er met de nodige afwisseling in spanning wordt gewerkt. In deel 2 is er meer actie te beleven, met een niet te onderschatten bloederig gehalte. Dark Fantasy is een understatement. Hier mag gerust de term "horror" toegepast worden, temeer omdat Péguin schrijft dat hij zich heeft laten beïnvloeden door o.a. [a:Stephen King|3389|Stephen King|https://d.gr-assets.com/authors/1362814142p2/3389.jpg]s [b:Simetierre|1881956|Simetierre|Stephen King|https://d.gr-assets.com/books/1189700449s/1881956.jpg|150017](originele titel: [b:Pet Sematary|832795|Pet Sematary|Stephen King|https://d.gr-assets.com/books/1379369000s/832795.jpg|150017]). Ik ben onbekend met Kings werken en horrorverhalen behoren ook niet tot m'n leesgeschiedenis, wat (voorlopig) zo zal blijven.

Samengevat: Voor mij was het een aangename afwisseling, tevens zeer leerrijk om m'n woordenschat aan te vullen. Niet dat ik nu stante pede die woorden zal gebruiken, want een woordenboek is nog altijd een must. Meestal, echter, kon ik uit de context opmaken waarover het ging. Péguin weet het spannend en leerrijk te houden. Het maakt de leeservaring des te interessanter wanneer het meer dan een verzonnen verhaal is. Dus, op zich, een aanradertje, maar niet als je geen fan van bloederige scènes bent, ook al zijn die tot een minimum beperkt.

Een ander positief punt is het vermelden van geraadpleegde werken over de Noorse/Germaanse mythologie, over Duitse sprookjes en mythen, over Nietzsche, Heidegger, Umberto Eco, Stephen King en meer. In de lijst met bedankingen staan naast regisseurs, schrijvers en dergelijke, Metalbands: Nevermore, Cannibal Corpse, Marduk en Morbid Angel. Leuk om te zien dat Péguin en ik dezelfde muzieksmaak delen.

--------------------------------------------------

En dan nu enkele minpunten:

* Zoals elders op het internet te vinden is: Het is niet eenvoudig te sympatiseren met de personages. Misschien wel door wat ze meemaken, al naargelang de gebeurtenis, maar op zich is het allemaal wat te afstandelijk, te artificeel. En soms wil je de vader, Hugo, even terug naar de realiteit slaan omdat hij iets té egoïstisch te werk gaat in zijn zoektocht naar kennis. Langs de andere kant toont dit ook aan hoe het in onze hedendaagse maatschappij eraan toe gaat, want een pyschologische toets zit ook in het verhaal verwerkt.

* Al is m'n kennis van het Frans goed, toch kan het altijd beter en het lezen van boeken kan daarbij een grote hulp zijn. Ik kon adhv dit boek een eigen woordenboekje samenstellen (wat dus aantoont dat het dagelijks gesproken Frans redelijk beperkt is - maar al doende leert men, zoals met elke taal). Vervelend wordt het echter wanneer je op enkele fouten stoot, en dat terwijl de auteur achteraan het boek een waslijst aan mensen bedankt die de tekst vóór publicatie gelezen hebben. Ik heb er een handvol gevonden; hoe triviaal ze ook mogen zijn, ze vormen een smet op het leesplezier:

1) pagina 52: je vais vous vous montrer ou vous j'habite, ensuite... (2 x vous, ou i.p.v. où)
2) pagina 184: Sophie Von Kühn; pagina 188: Sophie Von Kuhn (1 x met umlaut, 1 x zonder)
3) pagina 167: Il arrêta là Ses rapprochements et fit une pause, ... (Ses met hoofdletter i.p.v. kleine letter)
4) pagina 234: ... et de chair en décomposition Les racines, à mesure qu'elles se reliaient au sol, ... (geen punt na décomposition)
5) pagina 274: Ta lle a le comportement... (lle = fille, maar fi staat er niet bij)
6) pagina 282: C'est la nuit ou nous sommes arrivés. (ou i.p.v. où)

* Zoals iemand elders (zie hier) op het internet schreef: Het is stijlvol geschreven, maar een overdaad aan stilistische woordenschat verhindert dat men vlot kan lezen. Dit is natuurlijk tweeledig: enerzijds ga ik akkoord (maar dat ligt ook aan m'n kennis van het Frans), anderzijds lees je een boek toch ook om op taalgebied wat bij te leren, om woorden te vinden die je niet in een doordeweekse krant of tijdschrift vindt. ( )