Toms oudere broer Maxim is geen normale jongen. Maxim zal nooit leren lezen of schrijven of rekenen. Hij is als een kleuter, en hij zal altijd een kleuter blijven, wel met een steeds grote lijf, want dat groeit gewoon door, maar zijn manier van doen zal nooit veranderen. Zo'n broer te hebben valt niet mee. Tom vindt hem wel lief, maar ook lastig. Maxim wil altijd met hem voetballen, maar dan moet Tom altijd heel voorzichtig spelen en hem steeds laten winnen, anders wordt Maxim boos en kan hij een "aanval" krijgen. Erger nog is alle aandacht die Maxim van zijn moeder krijgt. Al begrijpt Tom best dat een spastisch kind als Maxim zoveel zorg en aandacht nodig heeft, het geeft hem toch het gevoel dat hijzelf thuis niet erg meetelt...