Lale Gül

Het zat er wel in, maar het kwam er niet uit.

--
Het boek had ik in twee dagen uit, maar dat wil niet zeggen dat je er heel makkelijk doorheen komt. Meteen de eerste hoofdstukken word je doodgegooid met zinnen als 'het kind existeert sinds een paar dagen' en 'doch nu een held die met open armen door toegenegen zelootgenoten werd onthaald', later lees je dat ze 'opteerde geen chips te eten'. Haar moeder noemt ze regelmatig Droogstoppel, een vrouw die in geen honderd jaar lijkt op dat karakter van Max Havelaar. Zo in het midden van het boek wordt het taalgebruik iets beter te hachelen, en daar wil ik zelfs toegeven dat ze echt talent heeft, maar het komt niet goed uit de verf.

Hoewel het verhaal nog best aardig is, is meeleven gewoon echt lastig als je weer eens zinnen ziet met belachelijke synoniemen. Verder zie je hier en daar dat ze literaire trucjes wil toepassen, zoals spelen met stijlen en verwijzen naar andere oude literaire werken, maar dat wil niet echt lukken. Bovendien is het verhaal minstens honderd pagina's te lang. Het had de uitgever hier niet misstaan een redacteur met een ruggengraat op te zetten.

Ik gun Lale Gül echt het allerbeste in het leven, maar het meeste gun ik haar nog wel een betere redacteur/uitgever. Mocht ze die gevonden hebben, dan zou ik graag meer van haar willen lezen.… (mehr)