Johnny Marr (1) (1963–)

Gün boyu bu kitapla vakit geçirdim. İyi hoş ama JM aşırı diplomatik bir adam - kitabın da bu minvalde ilerleyeceğini baştan tahmin ediyordum. Manchester'da İrlanda göçmeni, hemen hepsi aşırı çocuklu bir ailenin içine doğmanın, işçi sınıfına mahsus sıkıntıların, kavgalı dövüşlü sokakların, glam etkisiyle beliren "efemine" tiplerle, hödük "skinhead"lerin rastlaşma anlarının, tüm o çaresizliğin ve popüler müziğin, chartların dünyasında teselli buluşların anlatıldığı ilk kısımlar çok hoş. "Oh Manchester, so much to answer for" dizesi bütün bunlar olmasa çıkmazdı zaten. Kitabın kalanı da aynı hoşlukta olmasa da güzel. Fakat kuru. Smiths hakkında yeni bir şey öğrenmiyorsunuz. Alınmaca-darılmaca olmaksızın, efendi bir üslup tutturulmuş. Referans verilen şarkılar iyi. The The'nın "Infected" albümüne iyi ki referans vermiş mesela, dinledim ve çok sevdim.

Sonuçta, Smiths'in en önemli iki adamının da otobiyografisini okumuş oldum. Bizim Moz'unki on sayfalık paragraflarla, bitmez-tükenmez göndermelerle dolu, zaman akışı içermeyen, grup üyeleri arası tartışmalardan bahsederken aniden teyzesinden söz açılan, sonra T. S. Eliot alıntılanan, dili çok keyifli ve sofistike, tuhaf bir metindi. Ondan bekleneceği üzere. Fakat cüssesine rağmen az şey anlatıyordu. Yüz sayfa kadar hayli şiirsel, Morrissey'in çocukluğunu ve Manchester'ı anlattığı bölümden sonrası genel hatlarıyla tanıştığı insanların ne kadar yüzeysel, sahte, zekâ yoksunu, kötü niyetli, ölüm kadar sıkıcı, iç karartıcı olduğundan ve kendi kendisine acımasından ibaret. Marr'ınki de ortalama bir hikâye etme üslubuyla, "uygun" bir hayat anlatısı.

Sonuç olarak, 60 ve 70'lerin renksiz Manchester'ında doğum kontrolü bilinci henüz yeşermemiş, işçi sınıfına mensup bir İrlandalı ailenin çocuğu olmaktan bahseden ilk bölümleri, Morrissey'le tanışma hikâyeleri ve Smiths'in dağılışına dair birkaç enstantanenin anlatıldığı kısımlar hoştu. Shoplifters'ın klibini çekecekleri gün bizimkinin çekime gelmemesi, evine gittiklerinde de Marr'ı içeri almaması gibi anıların daha fazla olmasını yeğlerdim. Ayrıca Angie'yi sevmiyorum. Ne olduysa Marr, hâlâ beraber olduğu bu ilk sevgilisiyle tatile gidip döndükten sonra oldu. Keşke Marr kendisiyle alakalı bir şeyler keşfetseydi de Angie yoluna gitseydi ve tatile Morrissey ile çıksalardı. Ama neyse. Belki Morrissey de durduk yere mutlu olur Elton John gibi dolaşırdı ortalıkta, hoş olmazdı. Her şey olacağına varıyor. Bu kadar.… (mehr)

Perfectly decent autobiography covering all his career highlights, many of which I had forgotten - such as his time with The The or Modest Mouse. Marr was 23 when The Smith broke up which is astonishing. Plenty of namedropping, but he's mostly self-effacing and chuffed to have found himself where he is. Grateful for everything, but proud of the hard work he put in. It's a tough combination to pull off in an memoir, but I think he does it. Solidly entertaining, even if it has none of the flair of his main career.… (mehr)