Annet Schaap

Emilia, or Lampie as everyone calls her, grew up in the lighthouse. Her mother is dead, and her father is missing a leg, which makes it hard for him to climb the steps, so Lampie mostly tends the light. On one stormy evening, Lampie realizes that they are out of matches because she forgot to go out and buy them. She tries to get to the store and back, but the storm overwhelms her. Worse, a ship crashes on the rocks because the lamp wasn't lit. As punishment, Lampie's father is imprisoned inside the lighthouse, and Lampie is sent to work at the Black House on the cliff, the Admiral's residence, where it's said a terrible monster dwells. What Lampie finds there, however, is something she never could have expected...

This book has the feel of historical fiction, but once Lampie is at Black House, the fantastic elements start inching their way in. The story reminded me a lot of The Secret Garden, though it nods toward The Little Mermaid as well. This book is a translation from the Dutch, and I felt that the writing generally flowed well. If you're intrigued by the premise, it's worth a look!… (mehr)

Het zijn 6 bestaand sprookjes, bewerkt, aangepast en her-verteld. Met een vrouwelijk perspectief, heel goed gedaan, droevig, mooi en wat reëler dan de oorspronkelijke versies.
Blauwbaard, Hans en Grietje, Repelsteeltje, Roodkapje en Doornroosje.
En dan het laatste, mij onbekende verhaal van het monsterachtige meisje, dat zich, ver weggestopt, op een eiland met een gouvernante moet voorbereiden op de komst van een Prins. Die komt natuurlijk niet, maar wel een aangespoelde rauwe zeebonk..... gelukkig, want hij is lief.… (mehr)

Allerschitterendst verhaal, heel goed en verrassend geschreven. Lampje’s moeder is dood en haar vader is van een leuke man in een dronkelappen veranderd... met alle gevolgen van dient. Lampje komt terecht in het grote zwarte huis waar een minster woont in de toren. Het monster blijkt Vis te zijn, of Edward, de zoon van de Admiraal en een zeemeermin. Hi doet vreselijk zijn best om te leren lopen maar met zijn staart lukt dat niet. Iedereen is bang voor hem want hij is een Boos en eenzaam ongetemde en hij bijt. Lampje sluit vriendschap met hem en ook met de stugge Martha, haar zwakbegaafde zoon Lennie, en met Nick, de tuinman. Lampje staat altijd in de torenkamer uit het raam te kijken als ze bij Vis is, want daar kan ze de zee zien en de vuurtoren waar ze met haar vader woonde. Loyaliteit naar ouders die er een potje van maken met hun kinderen zit ook mooi verweven jn het verhaal. Op een dag gaat Lampje naar de kermis en ziet daar een tekening van een zeemeermin bij het rariteitenkabinet. De zeemeermin heeft gouden ogen, net zoals Vis. Ze gaat kijken en ziet natuurlijk hele zielige mensen in kooien en ook de zeemeermin in een treurig bassin met vies water. Ze denkt dat het de moeder moet zijn van Vis en gaat hem halen, in een karretje. De zeemeermin blijkt zijn tante. Uiteindelijk komt gelukkig alles goed, Vis gaat in de zee wonen, waar hij gelukkig is en het platenschijf van Lampje’s vader komt voorbij en daar gaan Lapje en haar vader wonen, haar vader zegt “sorry” .
Het boek heeft na verschijnen meteen de Gouden Griffel gekregen, volkomen terecht denk ik. Er is ondanks de treurige omstandigheden waarin al deze mensen leven zoveel humor in en zoveel groei in de karakters en dat voor kinderen van een jaar of 10 denk ik heel begripelijk en acceptabel. Alle dingen die eigenlijk niet (meer) kunnen zijn zo natuurlijk geschreven dat ze logisch worden.… (mehr)