Olaf Tempelman

In Dutch, I am afraid, and not translated as far as I know: Volkskrant correspondent Olaf Tempelman's “Roemeense Lente” (2007) is het verhaal van de grote desillusie die de post-communistische revolutie in de ogen van vele van Tempelman's gesprekspartners heeft opgeleverd. Natuurlijk, communisme was slecht, maar in het post-communisme is het leven voor de oudere flatbewoner duur, en moeilijk vanwege de vele gebreken aan de huizen waar de staat niet meer voor op draait, en lopen de dorpen leeg, als de jongeren ongebreideld naar de grote stad kunnen verkassen, of nog verder weg, naar andere Europese landen om te ontsnappen aan de werkeloosheid en de verveling. In het post-communisme is er ook steeds minder interesse voor de ouderwetse cultuurfilms in de staatsbioscoop, worden er steeds minder literaire boeken en tijdschriften gelezen, en doen er steeds minder ensembles mee aan het volksdansfestival. En dit alles leidt dan ook nog eens tot een knetterende generatiekloof, tussen slome, ontwijkende ouderen die nog van lezen houden en egoïstische, individualistische, luidruchtige jongeren met mobiele telefoons. Tempelman's boek is bij vlagen wel aardig, vooral in de anecdotes, en leest makkelijk weg, maar is vrij chaotisch opgezet, en zijn bespiegelingen zijn soms eindeloos. En dat van die generatiekloof, is dat niet van alle tijden, en van overal?… (mehr)

Op een forum op internet las ik dat verschillende lezers Tempelman verwijten dat hij in zijn stukken een beperkt beeld van Roemenië geeft. Hij zou te veel georiënteerd zijn op Boekarest, en het platteland in de omgeving daarvan. Hoe het echt is in de kleine dorpjes, diep in de provincie, zou volgens de kritische Roemenen en Nederlanders niet aan bod komen in zijn stukken.

Lees verder op rel="nofollow" target="_top">deze pagina van mijn boekenblog.… (mehr)