Alessandro Tota

2015 parody of Post-WWII France.

Theme: life should be an art-piece, so we shouldn't build our lives for success but to create an interesting narrative. Underground artists in hostile cafes, no sense of security, crime for the sake of an interesting memoir, leftists, anti-authority, snobs both idolizing and rejecting Sartre as populist figurehead and not a true preacher. Everything in this book is taken to the extreme and it feels ridiculous. I'd prefer something more down-to-earth.

I can get behind a moral that says poets are evil -- thieves, plagiarists, thugs, killers, a plague on humanity really -- but that still doesn't make me want to read about them. Especially if they're French.

Een derderangs wannabe-schrijver/student ziet zichzelf tijdens een poëziemeeting stommelings tot het nieuwste genie van de Parijse literaire scene van de jaren 50 gekatapulteerd. Even later ontmoet hij enkele zelfverklaarde kunstenaars en wordt hij een wijfelende posterboy van het avantgardistische en criminele nachtleven, waar het opblazen van de Eiffeltoren als dé ultieme poëtische daad geldt. Een knallende verstripping van een literaire en vooral opportunistische wensdroom.

Joli et triste histoire d'exil, d'amitié, d'amour et de méchanceté ordinaire.