Michel Veering

Een interessant boek: over de ouders en grootmoeder van de auteur (gepensioneerd neuroloog) die elkaar in Dresden ontmoetten waar vader met zijn broer tewerkgesteld was en halfjoodse moeder met haar nietjoodse moeder woonden. Jan en Thérèse worden verliefd en dan barst het bombardement los. Dat vond ik het meest interessante deel: hoe Dresden eraan toe is, hoe zij zich redden, dat in de buitenwijken 'niets aan de hand is', hoe ze vervolgens voorjaar 1944 proberen met zuster en dienstbode per trein in Wenen te komen (want Thérèses vader was Oostenrijks en zij ook) , maar door het eind van de oorlog worden ingehaald en in het door de Russen bevrijde Praag stranden. Zoals telkens weer blijkt in de oorlog ontreddering en ramspoed ook gecombineerd met 'gewone' dingen, meevallers, het leven gaat door. In het tweede deel leven Thérèse en haar doortastende moeder Hilde in Wenen, waar aan alles gebrek is en waar je vanuit andere landen niet heen kunt reizen zonder moeilijk te krijgen visum. (dat soort dingen vond ik ook interessant), Jan studeert Nederlands in A'dam, het contact per brief is heel moeizaam, maar uiteindelijk komt alles goed en trouwen ze en vestigen zich in Nederland, huisje boompje beestje (beiden, maar vooral Hilde en Thérèse, komen uit een heel Rooms milieu). Voornaamste manco van het boek is dat hetniet erg goed opgezet en geschreven is. De aanleiding voor het schrijven vormde de vondst van allerlei familiepapieren (want de ouders wilden er, als zovelen, nooit iets over vertellen), maar het is lastig te zeggen wat daaruit wordt geciteerd en door wie, wie er vertaald heeft, mededelingen worden meer dan eens gedaan door verschillende onduidelijke vertelinstanties, het gaat vaak van 'en toen en toen', geschiedfeiten achteraf lijken soms vermengd met belevenissen. En het laatste deel van het boek is minder algemeen en meer particulier. Maar leuk om gelezen te hebben.… (mehr)