Sytze van der Zee

Vrij fragmentarisch geschreven autobiografisch verhaal Overveen jeugd van Sytze. Zijn ouders zijn maar heel kort, 2 jaar of zo lid geweest van de NSB, zijn vader heeft een jaar vastgezeten na de oorlog, maar de hele jeugd van de kinderen van het gezin, Wim, de oudste ( heeft nog een jaar bij de Jeugdstorm gezeten) broer Henry en zusje Ida en hij zelf is verpest door de voortdurende confrontatie. Kinderen die ze uitschelden, ouders die hun kinderen verbieden met ze te spelen
Vader en moeder die jarenlang met de nek worden aangekeken door de buurt. Vader van der Zee komt niet echt als een leuke vader uit de verf, behoorlijk onder de plak van zijn vrouw en moeder is een ruziënde, teleurgestelde en liefdeloze vrouw die de kinderen geen veiligheid (kan) bieden. Over zus Ietje is van der Zee niet heel duidelijk, over broer Henri wel wat betreft het zijn van een broertje, maar het meest schrijft hij over Wim, die predikant wordt, bij de Wereldraad van Kerken is betrokken, bij Israël en die de dialoog met de Palestijnen voorstaat.
Sytze zelf wordt journalist, in Duitsland en later de VS. Hij werkt voor het Parool en later Elsevier. Hij onderzoekt nog het dossier van het proces tegen zijn vader maar vindt geen hevige misdaden die hij heeft begaan, een dom besluit waar de man (en zijn vrouw) nare,actief korte tijd weer op terugkomen, maar waar zij en hun kinderen hun hele leven mee moeten leven.
De reacties op zijn boek zijn divers, mensen schrijven hem met de zelfde ervaringen,, met vragen , met boosheid ( hoe kan hij met zijn achtergrond bij het Parool werken, de Wereldraad, als we hadden geweten dat…)Maarheeze boek is verschenen in 1997, toen was er duidelijkheid geen sociale media die de haatmails lustig verspreiden.… (mehr)

In tegenstelling tot in landen als Duitsland, de Verenigde Staten en Frankrijk is het in Nederland niet gebruikelijk dat journalisten hun herinneringen op schrift stellen. Sytze van der Zee heeft dat desondanks gedaan.
Hij verdiende zijn sporen als verslaggever bij het Algemeen Handelsblad en was betrokken bij het proces dat leidde tot de fusiekrant NRC Handelsblad. Voor deze krant werd hij correspondent in achtereenvolgens Bonn, Brussel en, als kroon op zijn werk, Washington.
Na zijn terugkeer naar Nederland werd hij adjunct-hoofdredacteur van Elsevier, en in 1987 hoofdredacteur van het kwijnende Parool, waarvan werd voorspeld dat het, als er niets gebeurde, over een jaar of vijf het loodje zou leggen. Hij slaagde erin weer nieuw leven in de krant te pompen, totdat hij in 1996 in een controverse met de moederholding het onderspit dolf.
Verslaggever van beroep geeft niet alleen een uniek kijkje achter de schermen van het krantenbedrijf, maar beschrijft ook hoe de auteur als jonge journalist worstelde met het verleden van zijn vader.… (mehr)