Al vanaf zijn debuut dicht H.H. ter Balkt over de verbondenheid met het verleden, het nietige, de eenling, de natuur - alles wat wij veronachtzamen en minachten. De boodschap was misschien nog nooit zo duidelijk als in "Onder de bladerkronen", zoals in het gedicht "In de Sneeuwstraat": "Als er dan toch geen hel bestond / dan bouwden wij die wel op aarde" en "Verdovingspijl vlieg maar". Toch is deze poëzie niet bitter of nihilistisch, maar strijdbaar, kritisch en hoopvol.