Il commissario Barlach è in pensione e lotta in un letto di ospedale contro un tumore. Ma una fotografia di un medico che opera in una importante clinica svizzera gli fa tornare la memoria di quando era un ebreo in un campo di concentramento e doveva combattere contro il Male. Quello che proviene dalla ferocia degli uomini e non dalla naturale evoluzione della vita. Il famoso medico che lavora in quella clinica potrebbe essere il Dr. Nehle, un nazista che operava gli ebrei internati senza anestesia. Il sospetto diventa man mano evidenza e così l’anziano commissario decide di farsi ricoverare nella famosa clinica per concludere la sua ultima indagine e, insieme, porre fine alla sua vita. Romanzo robusto, denso, degno della migliore letteratura tedesca del secolo scorso. Dürrenmatt pone sostanzialmente l’accento su due aspetti, suddividendo idealmente il romanzo in due parti. Nella prima parte il sospetto, come indicato nella terza di copertina, la farina del demonio, viene posto come elemento fondativo del dubbio, dell’incertezza. Nella seconda parte un dialogo serrato tra Barlach, il dottore, una sua assistente e un’infermiera, in attesa che tutto si compia con l’ultimo e definitivo intervento si trasforma in una riflessione sul senso dell’uomo e dei suoi valori. Grandissimo romanzo. ( )

Een oude commissaris, die te horen heeft gekregen dat hij aan een ongeneeslijke ziekte lijdt, laat zich naar het ziekenhuis overbrengen van een arts die hij verdenkt van oorlogsmisdaden in het kamp Stutthof. ( )

Dit verhaal begint als een detective, met alweer de Zwitserse inspecteur Bärlach in de hoofdrol. Uit het vorige boek, “De rechter en zijn beul” wisten we al dat Bärlach doodziek was en maar een jaar meer te leven had. We treffen hem nu onmiddellijk na een zware operatie, herstellend in een ziekenhuis. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, en nog op zijn ziekbed raakt de inspecteur geïntrigeerd door de zoektocht naar een voormalig Nazi-dokter. Het is best amusant om de denktrant van Bärlach te volgen, en helemaal meegesleurd te worden in diens toenemende vermoedens.
Maar helaas, in het tweede deel, neemt het verhaal een eerder onwaarschijnlijke wending. Bärlach laat zich opnemen in het ziekenhuis dat door de verdachte dokter geleid wordt. Hij is vrij zeker dat hij de man zal kunnen ontmaskeren, of liever, dat die zichzelf zal ontmaskeren. Maar om één of andere reden wijkt Dürrenmatt hier van het pad af en verandert zijn detective in een groteske, met het menselijke kwaad in de hoofdrol. Er duiken allerlei afstotelijke figuren op: een moordlustige dwerg, een collega-dokter die voor zijn ogen, dankzij een morfinespuit van een afschuwelijk gedrocht in een knappe verschijning verandert, een religieus-fanatieke verpleegster en tenslotte de bewuste Nazi-dokter zelf die in een betoog van pagina’s lang zijn nihilistische geloofsovertuiging mag debiteren. Het lijkt wel of we in een begin 19de -eeuwse vertelling van E.T.A. Hoffmann zijn beland, de ‘gothic’ sfeer-elementen liggen er echt heel dik op. En dan zwijgen we nog over de werkelijk flauwe ontknoping. Neen, met “De rechter en zijn beul” had Dürrenmatt indruk op mij gemaakt. Dit is helaas een ontspoord verhaal uit een vervlogen tijdperk. ( )

Suspicion looks as if it was first published in instalments in a Swiss newspaper in 1951–2, and then in book form a year later. It is set in late 1948 and early 1949, and trades in that grey world of the post-war war criminal. Is the doctor running a prestigious Zurich clinic really a notorious doctor from a concentration camp?

I’m not going to try to convey the plot, since I’ll give something away, but it’s fair to say that it is equal parts noir and metaphysics. It also has that now-familar trope (small spoiler) of the detective who puts himself in danger to catch his quarry, only to realise that his quarry is two or three steps ahead of him. As tropes go, it would have been a lot less familiar in 1951.

More at: https://wp.me/pcKvP-1Jc ( )

Tyskland, ca 1953
Kriminalkommisær Hans Bärlach er dødssyg, men i en samtale med sin læge Dr. Hungertobel får han mistanke om at en dr. Emmenberg, der ejer et privathospital for rige patienter, er en tidligere nazilæge dr. Nehle og kendt som en djævel blandt koncentrationslejrfangerne i Stuffhof. Hans speciale var operationer uden bedøvelse, dog kun på frivillige. Næsten alle døde på operationsbordet efter ulidelige pinsler, men med håbet om at de ville blive sendt til en af de almindelige kz-lejre hvis de overlevede. En af de sjældne overlevere er jøden Gulliver, der nu kun lever for at hævne jødernes pinsler under krigen. Det er Gulliver, der har skaffet billedet af dr. Nehle. Men Nehle har tilsyneladende begået selvmord.
Bärlach lader sig indlægge på Emmenbergs klinik, Sonnenstein i Zürich og får bekræftet mistanken. Uheldigvis opdager Emmenberg hvem han er og tager modforholdsregler. Kommisæren finder sig selv i en sygeseng på enmandsstue med gitter for vinduet, en uforstående sygeplejerske og en læge, der er morfinist og tidligere KZ-fange men alligevel lydig overfor Nehle. På et hængende hår undgår Bärlach at blive opereret til døde ved fuld bevidsthed, da Gulliver dukker op.

Udmærket psykologisk gyser selv om Gulliver har mere karakter af en sagnkæmpe end af en virkelig person ( )