Mah...scritto bene è scritto bene, niente da dire. Però non è ben sviluppato. Esempi:
- il rapporto con la figlia, che viene chiuso (narrativamente) da una lettera: so what?
- pochi personaggi, forse solo due attorno a cui ruota la storia
- non è chiaro perchè viene ucciso Mahammed (un nome diverso no?)
Poi Milano, una certa Milano, è descritta molto bene nei suoi riti, nei suoi caratteri, nelle sue vie e nei suoi luoghi "non segreti" per definzione.
Diciamo che mi aspettavo di più, considerato soprattutto il secondo libro di Fontana (questo è il primo). ( )

Doni, een advocaat-generaal bij het Milanees gerechtshof, krijgt bezoek van een freelance journaliste die hem tracht duidelijk te maken dat een voor moord veroordeelde vreemdeling niet de werkelijke dader is. Hoewel Doni “slechts” het formele procesdossier zal moeten beoordelen gaat hij toch in op het verzoek van de journaliste om -min of meer in cognito- samen met haar de zaak zelf te onderzoeken. Hoewel de twijfel toeslaat is hij vanuit zijn positie op formele gronden niet in staat de procesgang te onderbreken.

Wat volgt is een flinterdun verhaal waarin de werkelijkheid ver te zoeken is. Op zich zou dat niet zo heel erg zijn, maar het verhaal wordt zo oppervlakkig en ongeloofwaardig geschreven dat het ‘gewoon’ gaat vervelen.
Een misser. ( )

En dan staat Doni voor de belangrijkste keuze in zijn carrière: gaat hij voor het recht, of voor de veilige weg van de vaste procedures? Mooie roman van Giorgio Fontana, meermaals bekroond, en met Milaan in al haar facetten in een verrassende bijrol.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.be/2014/05/giorgio-fontana-het-geweten-van-robert... ( )