Alles goed en wel beschouwd, wordt er in het Belgisch onderwijs weinig kennis overgedragen m.b.t. de onafhankelijkheid van ons land, d.w.z. buiten een aantal snelle gemeenplaatsen kom je er niet veel over te weten op school. Wat de aanleiding ervan was of wie de meest significante figuren waren gedurende deze periode, het wordt allemaal heel stiefmoederlijk behandeld en het blijft gewoonlijk een blinde vlek in ons bewustzijn. Om er een beter idee van te krijgen, zou je dit boek bijvoorbeeld kunnen lezen. Roland Van Opbroecke probeert alvast de meest opwindende elementen ervan te omschrijven, te beginnen bij de zgn. Septemberdagen van 1830, die levendig in beeld worden gebracht.

Belangrijk in heel het kader van de ontwikkelingen zijn vooral de hautaine attitudes die de gevestigde orde zich aanmat, en Van Opbroecke delft gretig in de archieven van de briefwisseling gevoerd tussen de provinciegouverneurs, militaire bevelhebbers en ministers van het Oranje bewind die zich met de opstand geen raad weten, en ook die van de externe waarnemers, zoals een aantal bekende internationale diplomaten uit die tijd.

Jammer genoeg dreigt de duffe archivaris in Van Opbroecke geleidelijk aan de overhand te nemen en de scherpzinnige geschiedschrijver achter zich te laten. Vanaf het moment dat hij de terugtrekking van de Hollandse troepen uit Brussel beschrijft en de daaropvolgende onlusten in de provincies Oost-en West-Vlaanderen onder de loep neemt, gaat hij in overdrive. Bijna alle eigentijdse correspondentie wordt hier onverkort weergegeven, en dat leidt helaas tot het integraal overnemen van ellenlange epistels waarin het sterk geformaliseerde en gezwollen taalgebruik van de 19e eeuw een te prominente plaats krijgt en dit de lezer meer dan eens enorm op de zenuwen begint te werken, pagina na pagina. Onder andere door een totaal gebrek aan standaardisering van de spelling, maar ook door de schier eindeloze woordenvloed waar men zich in de 19e eeuw van bediende, en waarbij allerlei details in quasi oneindige zinnen worden samengebald, die geen logisch begin of eindpunt lijken te hebben, vaak.

Bovendien verduidelijkt de schrijver ook het gebruik van contemporaine militaire termen niet aan de hand van bijvoorbeeld voetnoten. (dit boek heeft geen voetnoten aan het eind) Dus veronderstelt Van Opbroecke blijkbaar dat de lezer bij voorkeur een geavanceerde kennis heeft daarvan, maar dat mag sterk worden betwijfeld.

Uiteindelijk komen we als schijnbaar logisch eindpunt terecht bij de inauguratie van Leopold I als koning der Belgen, en dat na een hoop diplomatiek geharrewar op internationaal niveau. En daar houdt het verhaal van de Belgische Revolutie abrupt op, zonder meer. Er wordt vreemd genoeg geen enkele melding gemaakt van de Tiendaagse veldtocht, 2 weken later ondernomen door de prins van Oranje om te verhinderen dat Leopold I ook daadwerkelijk zijn macht zou kunnen uitoefenen, noch over de verdere Franse inmenging om de Nederlanders tot staan te brengen. Zoiets had eventueel een nuttige epiloog kunnen zijn voor dit boek, om een echt totaaloverzicht te geven van dit belangrijk stukje geschiedenis.

Nog vreemder wordt het om te zien dat deze geschiedenis dus ook letterlijk doodloopt in dit boek op de gebeurtenissen van 21 juli 1831 in Brussel, want verder vind je hoegenaamd geen addendums aan het einde, d.w.z. geen lijst met bibliografische gegevens, noch voetnoten, en ook geen index met vermelding van de bekendste personages of gebeurtenissen die een belangrijke rol hebben gespeeld in dit verhaal. Dat onderscheidt Van Opbroecke wel in sterke mate van de academische serieux van de gemiddelde historicus, die zoiets nooit over het hoofd zou zien. En dat is wel jammer, want Van Opbroecke begint al bij al sterk aan deze geschiedenis, ook al ontspoort hij ergens een paar keer in het midden en komt hij tot slot ineens veel te snel op een denkbeeldig eindpunt aan !

Als redelijk goed overzicht van een te weinig bekende geschiedenis kan dit wel tellen, ook al mankeert er hier en daar wat aan. ( )