Palm neemt het in Moederkerk vooral op voor zijn moeder, die door de kerk in de steek is gelaten. Het lijkt erop alsof hij het de kerk kwalijk neemt dat ze, zoals bisschop Bekkers voorstond, de menselijke kant ging benadrukken en niet meer de verticale relatie met de hemel als zalig makend beschouwde. In de dorpskerk stond na de preek de hoofdonderwijzer op om een verklaring te eisen over het weghalen van het oude altaar. Nieuwe welgestelden holden volgens Palm het bolwerk verder uit, waardoor de ouders hun toevlucht moesten nemen tot conservatieven.als pater Kotte en later een ouderwetse monseigneur, die door hen op handen gedragen werden. Maar viel de vooruitgang tegen te houden?

(uit interview met Jos Palm)
Buitenstaanders denken vaak dat het katholieke geloof een vrolijke bedoening is waarbij de gelovigen het niet zo nauw nemen met de ge- en verboden. Maar uit uw boek komt het katholicisme naar voren als een streng, vreugdeloos geloof.

„Toch is dat niet het beeld dat ik wilde schetsen. De katholieke kerk was voor velen een veilig, warm nest dat veiligheid bood en zekerheid, vooral veel geloofszekerheid. Zo heb ik het in mijn vroege jeugd ook zelf ervaren. Buiten de kerk was geen zaligheid, de gelovigen waren als het ware gevangenen met de pastoors en priesters als cipiers. De gelovigen leden aan een soort Stockholm-syndroom: ze waren gegijzeld door een dwanginstituut, maar ze voelden zich er wel bij. De gehoorzaamheid was vrijwillig, en ze waren wel degelijk een beetje gelukkig. Hun leven was aangekleed met missen, gebeden, biecht en feestdagen. De kerk bood mijn ouders ook emotionele rijkdom.”

Maar het komt goed, althans tussen de ouders en kinderen. Als de vader sterft, is zoon Jos niet te beroerd om zich in een misdienaarstoog te hijsen. De dag waarop de moeder wordt begraven, is gehuld in een zacht, wit licht: 'Het was alsof de God die mijn moeder had opgeroepen tot een leven van bedden verschonen, ook eens een gebaar wilde maken na alle uitsloverij harerzijds; alsof Hij haar wilde bedanken voor haar trouw aan de kerk en haar regels door royaal te morsen met de kleur die zij tot de hare had gemaakt', schrijft Palm reviaans. Want zo nu en dan morst deze ex-katholiek met rooms jargon, wat in dit fraaie en goed geschreven familieportret niet misstaat.