Perdido Street Station (2000)

Ultimately a fantastic book. The novel will take almost 200 pages to get going so hang in there and enjoy Mieville's seemingly pointless (it's not) lush, bizarre, and adjective laden descriptions of New Crobuzon and its denizens.

I suppose this is categorized as science fiction, but its really a complex horror novel with a very unique take on the usual tropes. There is also a lot more going on here than basic horror, with multiple themes running the length of the book. It is also very steampunky.

Once you finish the novel you will realize the focal character is not who you think it is. Read it, then think about it for a bit.

Once the plot gets going the story becomes very suspenseful and is actually very action packed. I found myself page turning through the last 1/3 of the book. ( )

Perdidio Street Station er margverðlaunuð fantasía eftir höfundinn China Miéville. Áhrifamikill fantasíuheimur þar sem Miéville skapar dystópískan steampunkaða heimsmynd.
Veröldin er sannarlega engin draumaveröld. Sögusviðið er borgríki undir ofríki þings sem hikar ekki við að beita þegnana ofbeldi og njósnum. Minnir satt að segja nokkuð á sögu George Orwells, 1984. Þetta er fyrsta sagan sem ég hef lesið sem byggir á steampunk sem þýðir að tækni samfélagsins samanstendur af gufuknúnum vélum sem einnig geta verið töfrum vafðar. Allt hefur sína kosti og galla í þessum sagnaheimi. Í New Crobuzon, borgríki Miévilles, er samansafn fjölda kynþátta og furðuskepna sem koma víða að úr heiminum. Þarna er samnúningur ólíkra samfélaga og persóna sem Miéville gerir aðdáanleg skil og ég verð að segja að dýpt og sköpun hans á heiminum er meistaraleg. Áhugaverð heimsmynd sem ég hef hug á að lesa meira um enda mun þetta vera fyrsta af að minnsta kosti þrem bókum.
Hins vegar er ókostur sögunnar sá að Miéville er að lýsa svo sérkennilegum heimi að mikill tími fer í að segja frá samfélögum ólíkra kynþátta, sögu þeirra og einstökum persónum. Sagan kemst því seint á flug og er reyndar ansi skrykkjótt. Það má í raun segja að margar sögur séu sagðar og vonlaust að reyna að fylgjast með hverri og einni sér. Límið í sögunni er beiðni Yaghareks, limlests fuglamanns, sem kemur til vísindamannsins Isaacs og biður hann um hjálp svo hann fái að fljúga aftur. Inn á milli fléttast frásögn af Lin, ástkonu Isaacs, sem er af skordýrsgerð. Hún er listamaður og er fenginn til að vinna verk fyrir einn öflugasta glæpaforingja borgarinnar. Einnig er viðamikill þáttur í sögunni koma fimm rándýra sem lifa á draumum vitiborinna skepna. Þegar þau hafa sogið draumana úr fórnarlömbunum er í raun ekkert eftir af sál einstaklinganna og þau vesalast upp.
Sjálfur er China Miéville mjög vinstri sinnaður og hefur haft einhver afskipti af stjórnmálum. Hann hefur sömuleiðis landað doktorsgráðu með doktorsverkefni sínu um marxisma og alþjóðalög sem birt var 2005. Það má reyndar segja að sjónarhorn hans í pólitík birtist að nokkru leiti í Perdido Street Station. ( )

too dark. I might try it again later. ( )

*yawn* looking for well-written science fiction and this came up in a list... Apparently lots of folks mistake "wordy" for well-written. ( )

A fun weird horror romp. Not what I expected and it took a while to get started but the second half was great. I found it jarring that the storylines were all over the place in terms of detail, but rather had a roving eye that gazed upon characters randomly, some in great detail, others in apparent insufficient detail. I would have liked to have heard more about the constructs before they became central to the story. We heard much more about the remades and they were only side colour. One of the few novels where I would want a few dozen more chapters of world and character development. ( )