“Ik ben zo mysterieus dat ik mezelf niet begrijp “
Clarice Lispector had me met haar ‘de passie volgens G.H.’ van de sokken geblazen. Maar na die onnavolgbare existentiële monoloog is dit een heel ander boek. Het boek verzamelt de stukjes die Lispector tussen 1967 en 1973 schreef voor een Braziliaanse krant. Zeker in het begin hebben die een heel hoog dagboek-gehalte want de auteur schrijft er vooral over voorvalletjes uit haar dagelijkse leven of haar jeugd, en mijmert over de emoties die ze moet doorstaan. Maar geleidelijk nemen langere beschouwingen en zelfs volwaardige korte verhalen de plaats in. Wat me vooral trof, is hoe hard Lispector voor zichzelf is: ze haalt regelmatig aan hoe onsympathiek ze is, hoe gebrekkig haar schrijfsels, hoe ze op veel andere vlakken tekortschiet. Haar introspectie is niet zo ongenadig als die van bijvoorbeeld Karl Ove Knausgaard, maar het komt toch in de buurt. Af en toe waren er aardige observaties, maar in het geheel genomen is deze bundel me iets te heterogeen om dezelfde impact te hebben als haar meesterwerk. ( )