Samenvatting:
Mogelijke memoires is een woeste trip, een vorte puinhoop, een opeenstapeling van zo veel woorden dat je er poepeloerekrankzinnig van zou worden, en het zijn dan nog vaak dezelfde woorden ook. Wat is er aan de hand met die Herman Brusselmans? Ze zouden hem beter in een dwangbuis proppen, zodat het gedaan zou zijn met boeken schrijven als Mogelijke memoires, vol onvatbare interactie tussen verleden, heden en toekomst; tussen blindheid en arendsblik; tussen kat en hond; tussen Tom en Bom; tussen verzonnen en niet verzonnen; tussen anonimiteit en eenzame roem; tussen Lio en de Kersverse Dames die er niet in slagen haar te vervangen; tussen de eerste dertien hoofdstukken en het veertiende. En dan de technologie van deze roman! John Irving, Arnon Grunberg en Nicci French kunnen er een puntje aan zuigen. Op deze manier moeten we totaal onverwacht misschien alsnog besluiten dat de eenvoudige jongeman uit Hamme, de ouwelijke Brusselmans, met Mogelijke memoires een van zn meesterwerken heeft geschreven. Komt in orde. Herman Brusselmans (1957) publiceerde meer dan zestig romans. Hij wordt zowel verguisd als verafgood. Hij is een zeer belangrijk schrijver.
Recensie(s):
Memoires dienen te berusten op in ieder geval grotendeels controleerbare feiten. In de eerste dertien hoofdstukken bouwt Brusselmans duidelijk een verzonnen verleden op, in het laatste meer dan 200 pagina’s bevattende hoofdstuk haalt hij dit weer onderuit. Zoals gebruikelijk in zijn romans is het een woordenbrij waarin 'ons Herman' het over van alles (en nog meer) heeft; ook over zichzelf en het zelfmedelijden. Toch is dit niet zijn minste proza, met vermakelijke grappen en grollen. De liefhebbers van zijn proza zullen er opnieuw mee weglopen. Kleine druk.

J.T.G. Maas

Dit was mijn eerste Brusselmans, dus misschien ben ik niet helemaal mee. De eerste dertien hoofdstukken kon ik nog wel smaken. Ik had door dat ik onzin aan het lezen was, maar het las lekker vlot en was best nog wel grappig.

Hoofdstuk 14 (dat op zichzelf de helft van het boek beslaat) ging me echter toch wat te ver. De onzin overtrof de vlotte schrijfstijl en de humor. Toen de auteur ook nog begon te hinten dat de lezer van deze willekeurige woordvolgorde zijn tijd aan het verdoen was, besloot ik hem gelijk te geven en het boek alsnog uit te lezen na eerst ongeveer 150 pagina's over te slaan.

Blij dat ik dat gedaan heb, want het maakte inderdaad echt niks uit om zo'n brok te missen. Verhaal was er toch niet.

Ik ga me niet meteen nog een Brusselmans aanschaffen, maar kan wel inzien dat sommigen hier fan van kunnen zijn. Het is in ieder geval een heel apart genre. :-) ( )