Mooi debuut van Griet Op de Beeck. Op basis van vijf personages in één familie - telkens geschreven vanuit de ik-vorm - worden de uitdagingen van het dagelijks bestaan beschreven: zoektocht naar de zinvolheid van het bestaan, naar de eigen identiteit, de ware liefde .. Ondanks alle negatieve ervaringen van de vijf personages, bevat het boek ook veel positiviteit en levenswijsheid. ( )

Leuk debuut. Een slice-of-life over een Vlaamse familie die met de gewone problemen worstelt: erbij horen op school, een relatie vinden, een relatie behouden, de alcoholieker in de famile, emotioneel manipulatieve opvoeding, leven met schuld, beslissen of je nog met je familie wil omgaan.

Het boek wordt verteld vanuit vijf hoofdpersonages, uit drie generaties van dezelfde familie (inclusief een vriend/minnaar), en dat laat Op de Beeck toe een gezellige bundel alledaagsheden te etaleren in verhoudingsgewijs weinig bladzijden. Dat is één van de sterkste punten van dit boek. Maar toch vond ik de aanpak een klein beetje té gekunsteld: een verdienstelijke poging die net dàt beetje tekortschiet. Zo legde Op de Beeck naar mijn mening te zeer de nadruk op de traditionele lit-fic-thema's als overspel en alcoholisme en zelfmoord, en hoe inlevend het boek ook is, ik geraakte nooit het gevoel kwijt een geconstrueerd verhaal te lezen over verzonnen mensen; deze roman is net iets te ostentatief een roman. En dan zijn er de vertelstemmen. Elk personage klinkt anders dan de rest, drukt zich herkenbaar anders uit, en dan wordt die moeite ongedaan gemaakt omdat alle vijf hun zinnen een tikkeltje té trefzeker formuleren, té schrijverachtig. Opnieuw: zo’n goede poging, en dan te hard geprobeerd. En tenslotte: de paar korte sexscènes in dit boek zijn zo transparant internetporno dat ze alle geloofwaardigheid verliezen -- dat is geen tekortkoming die ik verwachtte van een boek als dit, en is daardoor noemenswaardig.

Zoals gezegd: ik vond dit best een leuk debuut, en mijn kritiek bestaat grotendeels uit klagen dat de auteur te hard haar best doet om vakkundig te schrijven. Dat is niet het soort gebrek dat me doet afknappen, en ik wil zeker meer lezen van Op de Beeck. ( )

Wat een mooi boek is dit. Ik heb er erg van genoten. Het einde zag ik helemaal niet aankomen, maar het was wel passend voor het verhaal. De stijl vond ik ook wel wat hebben. Steeds een hoofdstuk vanuit een van de vijf hoofdpersonen geschreven, zodat je steeds een andere kant van het verhaal te lezen krijgt. Een dikke negen voor mij. ( )

Het was tijden geleden dat ik gehuild heb bij een boek, maar bij dit boek gebeurde het spontaan. Je leeft erg mee met de vijf wisselende ik-personen, vooral met Lou en Eva. Ondanks de heftige emoties die in dit boek beschreven worden, brengt het ook veel positiviteit. Het boek sluit je met vertrouwen in de toekomst, al weet je nooit zeker - zoals Lou zegt - wat deze brengt.

Het idee om met meerdere ik-personen te werken vind ik goed, maar wellicht was het verhaal net iets sterker geweest als er twee waren weggelaten. Jos en Casper vind ik iets minder sterk uit de verf komen. Wellicht komt dat toch doordat deze karakters een ander geslacht hebben dan de auteur. Al ken ik genoeg voorbeelden van auteurs die een geloofwaardige ik-persoon van het andere geslacht neerzetten. Misschien is het daarvoor nodig dat je als auteur volledig op één ik-persoon focust. ( )

Oeps. Mijn verwachtingen waren hooggespannen na het lezen van Kom hier dat ik u kus, maar dit debuut viel wel heel erg tegen. Leuk voor wie van een sentimentele snotterroman houdt maar mij veel te modieus, behaagziek, en bouquetreeks. De opzet is aardig en in net begin herken ik nog wel wat van de typische, gekke Op de Beeck zinnetjes maar daarna ... De stemmen van de personages lijken teveel op elkaar, zijn te kinderlijk, te lief. Het drama van Eva vind ik niet sterk onderbouwd (vindt alles nu zijn oorsprong in dat bmx-fietsje?), netzomin als met dat ongeluk met Victor (pas na tien of meer jaren komt uit dat Jos dronken was?). Er staan teveel tegeltjeswijsheden in dit boek. En dan dat herhaaldelijke, kokette gebruik van het woordje toch: "Dat denk ik toch." Brrr. Gelukkig heeft de auteur zich met haar tweede boek gerevancheerd. ( )