In de Oostenrijkse skidorpen staat het leven in het teken van toerisme. Elke baan brengt in zekere zin een rol, een toneelspel, met zich mee, maar de dorpeling uit het skioord kan zijn rol nooit afleggen. Ook 's avonds, ook in het weekend, moet hij de gastvrije, pure, traditionele, serviele hotelier spelen, of de leuke romantische skileraar. Iedereen speelt zijn rol vol overgave, wordt als het ware zijn rol, behalve dan Jakob. Het buitenbeentje van de familie, het buitenbeentje van het dorp. Als kind nog wel enigzins geaccepteerd, maar naarmate hij ouder wordt steeds minder. Het is niet zozeer hijzelf die verandert, het zijn de verwachtingen die de dorpelingen van hem hebben die veranderen naarmate hij ouder wordt. En aan die verwachtingen voldoet hij niet. Tot hij op een dag doordraait, en ze hem komen halen.

Wat hij precies heeft gedaan wordt wel gesuggereerd, maar nooit benoemd. Zoals veel zaken in dit boek niet benoemd worden, en het aan de lezer is te reconstrueren wie "wij" zijn, wie "zij" zijn en wie "hij" is. Waar we ons bevinden, en wanneer. Wie de spelers in dit spel zijn. Het is in die zin een spannend boek, omdat het veel aan de lezer overlaat, die de stukjes bij elkaar moet zoeken. En er dan nog niet altijd helemaal uitkomt. De stijl is opvallend. Er zijn veel herhalingen, bepaalde volgordes waarin routes benoemd worden, heen en weer terug, zodat je langzaamaan in beeld krijgt hoe het dorp in elkaar steekt, en het huis.

Wat me wel stoorde was het vreemde perspectief. Het verhaal wordt verteld vanuit een "wij", waar later toch een "ik" achter blijkt te zitten, namelijk één van de broers van Jakob. En hoewel deze verteller juist volledig aan het dorpsleven is aangepast, en een vreemde snuiter als Jakob niet kan begrijpen, hoewel vaak wordt benoemd hoe weinig de mensen met elkaar praten, echt praten, hoeveel afstand Jakob neemt van iedereen, toch weet deze verteller de meest intieme details van Jakobs leven. Hij kent Jakobs gedachten en gevoelens. Ergens klopt er iets niet.... Jammer. ( )