สภาพบึงกับป่าน่ะยังงามจริง แต่เหล่าจระเข้ถูกรุกรานอย่างหนัก  มีคนกลุ่มนึงไปล่าอยู่เป็นแรมเดือนแล้ว [...] ชวนไปดูลาดเลาคณะล่าจระเข้  ยี่สิบสองคนพูดไทยได้เพียงห้าหรือหก  นอกนั้นเป็นพวกญวน [...] มาล่าจระเข้เอาหนังขายหาเงินซื้ออาวุธและเวชภัณฑ์  ล่ามันทุกวิธีที่ทำได้ วางตะลัง ชนักพุ่ง ตีอวน จนถึงปล้ำจับก็เอา  เอาสิ้นไม่ว่าตัวเล็กตัวน้อย [...] หนังจระเข้ขึงตาก ระเกะระกะไปทั่ว  พวกนี้มีเกวียนวัวมา ๔ เล่ม เรือขุดขนาดนั่งพายสามคน ๒ ลำ  เสบียงมีแค่ข้าวสารกับเกลือเม็ด  สด ๆ นั้นเล่นเนื้อตาเข้  ผักปลาหาเอาตามเรื่อง [...]
ที่ม้วนหมักเกลือกหมักขี้เถ้าไว้ก็แยะ [...] ถ้าทอดแหได้ปลาดี ๆ ก็ไม่มีสิทธิ์กิน  ต้องใส่เกลือตากแห้งรวบรวมไว้ขายเอาเงินไปซื้อปืน  "ต้อง" ยอมอยู่แร้นแค้นอดอยากปากแห้ง  บอกว่าญวนได้เอกราชเมื่อไหร่ถึงจะได้อยู่ดีกินดี  พี่น้องทางบ้านลำเค็ยสาหัสกว่านี้นัก [...]
ชาวนาได้ฟังแล้วก็เห็นใจในความมานะบากบั่น ทรหดอดทน เสียสละ สู้—สู้ทุกวิถีทาง [...] ผมกวาดตามอง "บึงสามพัน" ที่เยือกเย็นสงบนิ่ง  มองดูกระดูกหัวเนื้อตากแห้ง  จระเข้มากมายนอนไม่รู้กู่ไม่ฟัง  ต้องมาจบชีวิตร่วมสงครามกู้ชาติของชนเผ่าอื่น

พรานพื้นบ้านสมัยก่อนออกป่าล่าสัตว์แต่ละครั้งก็เอามาพอปันกันกิน เป็นอาหารไปได้ชั่วเวลาหนึ่ง แล้วก็ไปหาใหม่  การล่าสัตว์ของพวกเขานั้นมีกติกาป่ากติกาดงเหมือนกัน
หลังสงครามสงบ คนเล่นปืนเพิ่มจำนวนรวดเร็ว  ร้านจำหน่ายปืนและเครื่องกระสุนเปิดใหม่มากมาย  จากสามยอดถึงศาลาเฉลิมกรุงและถนนหลังวังบูรพา  และก็การเข้าป่าล่าสัตว์นั้นกระทำกันอย่างเสรี ใครใคร่ยิง ยิง...ยิงได้โดยไม่มีข้อจำกัดใด ๆ
แม้เมื่อ พ.ศ. ๒๕๐๓ จะมีพระราชบัญญัติคุ้มครองสัตว์ป่าออกมา แต่ก็แค่นั้น  ทางราชการไม่ได้มีเจ้าหน้าที่อะไรซักนิด  ปืนพรานมากกระบอกขึ้นทุกที  ในที่สุดก็เกิดสภาวะแย่งกันยิงแบบพบอะไรเป็นยิง  คิดว่าไม่ยิงคนอื่นก็ยิง  ส่วนอีกด้านหนึ่งก็พรานอาชีพในท้องถิ่น มันของหาเลี้ยงชีพของเขา  พรานเมืองไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่เข้าป่าเบียดแย่ง  ไม่คิดว่าเป็นการทุบหม้อข้าวชาวบ้าน  ทีนี้พรานป่าก็ใช้วิธีรีบชิงยิงก่อนบ้าง  กลายเป็นว่ายิงดะ ไม่ดูตัวเล็กตัวน้อย  มากปืนมากพรานสัตว์ป่าก็ร่อยหรอ กระจายหนีไปไกล
ค่อนข้างจะแปลก คือเกิดค่านิยมว่า เมื่อ "เล่นปืน" แล้วก็ต้องมีหัวหรือเขา หรือหนังสัตว์ป่าประดับบ้าน  บางทีก็รวมงาช้างเข้าไปด้วย  เรื่องนี้มีปัญญาว่ายิงเองซะเมื่อไหร่  มันก็ต้องซื้อเอาจากพรานท้องถิ่นหรือชาวบ้าน  มีเท่าไหร่ไม่พอสนองความต้องการ กลายเป็นของมีราคาขึ้นมาทันที  ฉากต่อไปก็สนุกซิครับ