In De witte raaf beschrijft Stasiuk de vriendschap van een groep van vijf dertigers, die eind jaren 1970, begin jaren 1980 opgroeiden in Polen. Er was geen vrijheid, er was gebrek aan alles, maar de jongens waren wel elkaars beste vrienden en gingen voor elkaar door het vuur.

Lees verder op deze pagina van mijn boekenblog. ( )

Een tegenvaller, dit boek. Erg rommelig geschreven, met steeds weer voor-uitwijdingen die het verhaal nodeloos ophouden

Andrzej Stasiuk (geb. 1960) is een van de veelbelovende jonge Poolse schrijvers van deze tijd. In 'De witte raaf', zijn eerste in het Nederlands vertaalde roman (in totaal heeft hij er tot op heden vier gepubliceerd), vertelt hij hoe een groep vrienden van in de dertig 's winters de bergen intrekt. Ze kennen elkaar al sinds de schoolbanken en willen, door
middel van een soort overlevingstocht, hun vriendschap op de proef stellen. De tocht wordt veel zwaarder dan ze ooit hadden vermoed. Doordat twee van de vrienden een grenswacht neerslaan en van zijn auto beroven, wordt de groep het doelwit van een intensieve speuractie door leger en politie. De situatie doet al snel denken aan de achtervolging van partizanen door een medogenloze bezetter. De roman is spannend en wordt met veel vaart verteld. Behalve van de dramatische gebeurtenissen weet de auteur ook een goed beeld te geven van de psychologie van de leden van de vriendengroep.

Nuuuuda. Silenie się na pseudofilozoficzną głębię zakończone totalnym fiaskiem. Peregrynacje w głąb siebie niczym się nie różnią od "pogłębiania" doznań przez pijanych nastolatków. Miałkość, jałowość i wtórność pozornej dekadencji. Spokojnie można odpuścić. ( )