Dit was de tweede keer dat ik het las, na 7 jaar. Weer heel mooi, ontroerend, droevig. Een prachtig sprookje over de prinses wiens speelkameraad de tuinmansjongen wordt betoverd door een heks, zodat hij in een bloem verandert. Ze heten Mijnewel en Jouweniet, want de tuinjongen begrijpt best dat hij niet met de prinses kan trouwen.
De heks betovert ook de stad Odisiadorr zodat het Dorr wordt, grijs en doods, zonder zon en zonder bloemen en zonder lach.
Mijnewel moet 7 jaren lang zoeken naar de goede grond waar de zaadkorrel van de bloem de jongen weer terug kan toveren. Ze ontmoet veel lieve mensen maar ook gemeneriken. Om het grote water naar de stad Dorr over te kunnen steken moet ze de veerman, een gebochelde dwerg haar een kus laten geven. Die blijf5 zwart op haar wang achter. Daardoor heet ze ook Dwergelief. Jarrik de Speelman helpt haar. Uiteindelijk komt de stad weer tot leven, wordt de heks gedood, door een zilveren schoen van Mijnewel en komt alles toch weer goed.
Buitengewoon mooi Biegel-taalgebruik, zo eigen aan hem ( )

Wanneer een prinses en een tuinman jongen verliefd op elkaar worden, steekt de heks Sirdis daar een stokje voor door hem in een bloem te veranderen. De prinses stelt alles in het werk om de betovering te verbreken, waarbij zij vele gevaren ontmoet.

Al op de eerste bladzijde van dit boek, besluit ik dat dit echt een heel bijzonder boek is dat op een magische, bijna ongrijpbare manier is geschreven. Ook begrijp ik weer helemaal waarom ik als kind zou gek op Paul Biegel was. Zijn schrijfstijl is echt uniek. Je wordt compleet meegezogen in het verhaal.

Het boek komt op mij over als een sprookje. Alle ingrediënten zijn aanwezig; een kasteel met een koning en een koningin, een dwerg, een heks, een leger, een meisje met zilveren schoentjes en een tuinmansjongen. Ook is er duidelijk een scheiding tussen goed en kwaad.

Ik ben dol op sprookjes en helemaal wanneer ze goed verteld zijn. Dit verhaal gaat over een prinsesje dat graag met de zoon van de tuinman speelt. De heks, die op het kasteel woont (en tegelijk de minares van de koning is), vindt dat niets. Zij tovert de zoon van de tuinman om in een bloem.

De dochter van de koning is erg verdrietig en verliest de bloem niet uit het oog. Wanneer de bloem is uitgebloeit, pakt ze het zaadje en doet dit in een doosje om haar nek, om het in het voorjaar weer te kunnen planten.

Het meisje vindt uit dat de jongen alleen maar weer tot leven zal komen wanneer hij in de tuinen van Dorr geplant wordt. Deze tuinen liggen in de stad Dorr, een dode stad, dat bevolkt wordt door versteende mensen.

Het prinsesje gaat erheen en gaat op zoek naar de tuinen. Natuurlijk wordt ze daarbij flink tegengewerkt, maar uiteindelijk plant ze het zaadje bij toeval op de juiste plaats. De bloem verandert weer in een jongen. De stad komt weer tot leven. Ook de jongens van de stad komen weer terug. De zon schijnt voor het eerst weer in de stad Dorr, maar de strijd is nog niet gestreden. Eerst moet de heks en de zilveren mannen verslagen worden. ( )