De auteur is ook een filmmaker, hetgeen ook blijkt uit dit verhaal. Dit boek is biografisch getint. Het verhaal beschrijft het vechten tegen het ouder worden, het verval en de aftakeling van het lichaam. We lezen ook over de ziekte en de palliatieve levensfase van zijn enige vriend. In deze werkelijkheid van ondergang schrijft Claudel over 'zijn' relatie met een veel jongere vrouw waar hij in zekere zin afstand van wil nemen, want de relatie met zijn ex-vrouw bespeelt hem nog duidelijk. Die band verstevigt met de jaren, met de ouderdom mee en dit ondanks zijn scheiding... De liefde gekoppeld aan de rijpheid van het ouder worden beschrijft hij in tegenstelling tot de jeugdige liefde. De volgende passage in de tekst vat het geheel mooi samen : "Wat leert het lichaam ons over het leven? Betekent 'leven' dat je je geen zorgen maakt om het lichaam? Of ben je juist volledig in leven als je lichaam je laat lijden, je laat voelen dat je eraan bent onderworpen?..."
Dit boek zet wel degelijk aan het denken over het leven, het verval en de dood.
Dit verhaal, een biografie, wijkt af van de andere werken van Claudel. Maar het is even krachtig met een aangrijpende diepgang en even literair, knap geschreven. Krachtige boodschap die niet kan missen! ( )

"Qu’est-ce que c’est les vivants? À première vue, tout n’est qu’évidence. Être avec les vivants. Être dans la vie. Mais qu’est-ce que cela signifie, profondément, être vivant? Quand je respire et marche, quand je mange, quand je rêve, suis- je pleinement vivant? Quand je sens la chaleur douce d’Elena, suis-je davantage vivant? Quel est le plus haut degré du vivant? "
Un cinéaste au mitan de sa vie perd son meilleur ami et réfléchit sur la part que la mort occupe dans notre existence. Entre deux femmes magnifiques, entre le présent et le passé, dans la mémoire des visages aimés et la lumière des rencontres inattendues, L’Arbre du pays Toraja célèbre les promesses de la vie.

Texto intimista , de gran hondura filosófica, que es a la vez un homenaje a la amistad y una oda a la fragilidad de la vida. Un viaje interior lleno de esperanza que nos invita a valorar la belleza que encierra nuestra efímera existencia. ( )

on pourrait presque croire à une autobiographie au début... J'y ai cru un moment ! Très bien écrit, un beau livre pour un beau/difficile sujet ( )

En las montañas de la isla indonesia de Célebes vive el pueblo de los toraya, conocido por unos ritos funerarios que se prolongan durante varios días y congregan a toda la comunidad. Cuando un bebé muere, por ejemplo, su cuerpo se deposita en el interior del tronco de un árbol centenario que, poco a poco, lo envuelve y se nutre de él. Así, al crecer, el árbol conduce a los niños hacia el cielo, un símbolo escultórico mediante el cual se mantienen próximos los seres amados que ya no están.

El narrador de esta historia, un cineasta profundamente afectado por el fallecimiento de Eugène, su mejor amigo y confidente, descubre en los árboles de los toraya la síntesis del misterio de la vida y la muerte, como una llave maestra capaz de abrir ese recinto hermético en el que las personas escondemos las vivencias más íntimas. Asomándose al abismo de la pérdida, el narrador se encuentra, paradójicamente, cara a cara con la intensidad del amor, ese enigma insondable que nos liga al futuro mientras el presente desgarra nuestro ser.

Reconocida y celebrada en sus obras más emblemáticas —Almas grises, La nieta del señor Linh y El informe de Brodeck—, la prosa depurada, poética y luminosa de Philippe Claudel brilla aún más en este texto intimista, de gran hondura filosófica, que es a la vez un homenaje a la amistad y una oda a la fragilidad de la vida. Un viaje interior lleno de esperanza que nos invita a valorar la belleza que encierra nuestra efímera existencia.