Een intrigerend boek over Louise, van haar vierde tot haar tiende jaar. Ze woont in Indonesië met haar ouders, bedienden en andere familie. Vóór de oorlog gaan ze naar Nederland om bij haar oma Mimi te wonen. Het boek kent onverwachte wendingen, gezien door de ogen van een kind. Het wordt bijna laconiek en terloops beschreven. Dit was één van de lievelingsboeken van Marian. ( )

Het boek is prachtig geschreven, heel poëtisch, en roept mooie beelden op van Java, Den Haag en het Hollandse platteland.
Het volgt, door haar eigen ogen, de jonge Louise Benda, die in de jaren '30 opgroeit op een buitenverblijf in Java, met haar ouders, haar tante, oom en de vele bezoekers en medewerkers van het huis. Later vertrekt het gezin naar Den Haag, waarna het opgesplitst raakt. Louise en haar vader moeten onderduiken om de oorlog te overleven. Louise is jong en begrijpt maar ten dele wat er gebeurt. De schrijfster laat het aan ons lezers over om zelf te begrijpen en te interpreteren wat er aan de hand is rondom Louise. Dat maakt het een bijzonder boek, maar af en toe ook wat onbevredigend, voortkabbelend. Het einde is ook erg abrupt. ( )

Louise Benda woont tot haar vijfde op Java. Overdag speelt ze buiten, 's nachts leeft ze in een geheimzinnige wereld waarin werkelijkheid en fantasie mekaar doorkruisen. In 1939 verlaat het gezin de idylliese plek en vertrekt naar Europa, gedreven door onheilspellende berichten van de joodse familie. Een dertienjarig pleegkind Tinka reist mee. Voor Louise verandert de wereld van een tropies weelderige tuin in een kaalgeknipt park. Zij en Tinka kennen maar één verlangen: terug naar huis.
Citaat: 'Elke dag, zodra de zon onderging, klommen langs de muren van onze waranda kleine hagedissen omhoog. 'Daar zijn de tjiktjsaks al.' De nachtmensen staken de lampen aan, in de kamers, op de waranda. De theemevrouwen namen afscheid en gingen naar huis. De dag was voorbij, de nacht begon'. Mijn moeder liep mee met de visite tot odner de waringin en wuifde de bezoeksters en hun kinderen na. Ik stond op de waranda en luisterde naar de geluiden die van de Lembangweg kwamen.' ( )