Open zee beschrijft op een indringende manier de visserij in de noordelijke regionen van de Atlantische oceaan. Vissen in Alaska (The last frontier) is meteen de levensechte allegorie voor de zoektocht naar de absolute grenzen van het leven: fysiek en mentaal.
Lili - een jonge, tengere Française, alter ego van de auteur - vlucht halsoverkop weg van de beklemming van haar geboortedorp en monstert aan op een vissersboot in Kodiak, Alaska. Open zee is het openhartige en strak geregisseerde relaas van haar seizoen in de haven en bars van Kodiak en op de boten waar ze aanmonstert.
Poulain schrijft in een verschroeiend tempo met korte strakke zinnen waarmee ze de genadeloze strijd op zee goed weet te treffen. Het bikkelharde labeur en de levensgevaarlijke taken aan boord, het ijzig koude water en het nietsontziende weer, de tierende schippers en vloekende matrozen en het eindeloze, afmattende tempo van de visvangst zelf: azen, uitwerpen, ophalen, villen, azen, uitwerpen, ...
Waarnaar Lili op zoek is en waar ze exact van wegvlucht wordt niet helemaal helder. Niet per se een gemis, maar het had ons misschien wel iets meer context gegeven voor haar onwaarschijnlijk koppig en eigenzinnig karakter. Of 20 jaar jonger zijn, dat had ons misschien ook die context gegeven. :)

Poulain schets het leven in de havenstad even haarscherp als het leven op de boot en windt geen doekjes rond de tristesse ervan: als er niet gevist wordt, maken drank, drugs, vechtpartijen of complete ledeloosheid de orde van de dag uit.

Open zee is een confronterend portret over de zoektocht naar rust of zingeving door het opzoeken van fysieke excessen en het nastreven van complete uitputting.

"En dan is er het beest, dat we allemaal in ons hebben. Je moet het kalmeren. Als je het doodslaat gaat alles beter."

En zonder dat de schrijfster ook maar ergens een spatje romantiek laat doorschemeren, zie ik mezelf aanmeren op een vissersboot in Alaska. Straf toch, niet? ( )

Ce livre couvert de prix est une surprise. D’abord, il est excellent, mais surtout, C Poulain n’est autre que la Catherine, bergère du livre d’Anne Vallaeys sur les attaques de loups sur son troupeau en Ubaye. En tout cas, c’est ce qui se dit, alors qu’il n’est jamais question d’élevage dans le grand marin, mais de pêche en Alaska ( )

Heeft me niet echt kunnen boeien, ze gaat vissen en blijft vissen. ( )

Je n'ai pas réussi à rentrer vraiment dans le livre. Après des efforts pour le poursuivre, j'ai abandonné

Merci Catherine Poulain de m'avoir emmenée pêcher en Alaska. L'auteure utilise un langage poétique pour évoquer la dureté du travail, l'isolement, l'abus d'alcool, la violence de la mer. L'auteure a elle-même pêché pendant 10 ans en Alaska. Une lecture magnifique que je recommande à tous les amoureux de la mer ! ( )