Yo, Mukhtaran Bibi, perdí la conciencia de mí misma, pero nunca olvidaré las caras de aquellos brutos. Para ellos, una mujer no es más que un objeto de posesión, de honor o de venganza. Se casan con ella o la violan según si concepción del orgullo tribal. Saben que una mujer humillada así no tiene otra salida más que el suicidio. Yo no les concedo mi perdón, ni mucho menos, pero intento explicar a los extranjeros, que me acribillan a preguntas, cómo funciona la sociedad del Penjab. Como si fuese un objeto con el que pueden hacer lo que quieran. La verdadera pregunta que mi país debe plantearse es muy simple: si la mujer es el honor del hombre, ¿por qué quiere violar o matar este honor?

Over de dramatische ervaringen van Mukhtar Mai in juni 2002 werd er in de pers veel gespeculeerd. De representatie van de feiten durfde nogal eens te verschillen, maar één ding stond vast: wat er met deze jonge vrouw gebeurd is, mag zich niet herhalen. Nergens. Met niemand.
Nu heeft Mukhtar zelf de pen in de hand genomen om haar relaas te doen.
Tevens wil ze met haar boek mensen laten inzien dat er dingen moeten veranderen. In Pakistan vechten rivaliserende stammen geregeld onderlinge machtsconflicten uit met geweld tegen vrouwen, en dat moet gedaan zijn. De slachtoffers ondernemen over het algemeen geen actie uit schaamte en angst te worden verstoten. Maar Mukhtar rustte niet voor de daders echt achter slot en grendel zaten en dat maakt haar zaak heel bijzonder.
Mukhtar woonde in een klein Pakistaans dorpje, ver weg van de ‘bewoonde wereld’. De macht ligt er bij verschillende clans. En de clans van naburige dorpen kunnen wel eens met elkaar botsen.
Op een dag wordt Mukhtar's familie het slachtoffer van een dergelijke vete. Volgens hen zou Mukhtar's broer Shakur een vrouw uit hun eigen clan aangerand hebben. Mukhtar moet namens haar familie haar excuses aanbieden, maar daar blijft het niet bij. Ze wordt door enkele mannen verkracht en dus onteerd. Volgens de Pakistaanse opvattingen is een vrouw hierna niets meer waard en volledig bezoedelden. Maar een imam uit het dorp licht de pers in en Mukhtar zelf besluit ook in de tegenaanval te gaan…

Review: In The Name of Honor by Mukhtar Mai.

The story of Mukhtar Mai and finding justice was short and I read it in one setting. It’s a touching story that too many women in that country go through. I wished there were more words written about her life and how she fought back through the political system in detail. I feel terrible for what these women go through but the book only deals with the justice system and trials after the gang rape.

For me the book didn’t say much about her personality, or harbor any raw feelings of character about her or the people around her. Their culture was explained about how men are way above any women in those different countries, even to this day. Yet, it felt like it was explained throughout the book blunt and unfeeling, combining maybe one page altogether.

The book was interesting and I give Mukhtar Mai credit for having the courage to stand up for herself and other women. However, the book just didn’t have enough story to fulfill my bated breath with more enthusiasm or deep connection that a story of this magnitude should expose.

I’ll rate it as a three star only because Mukhtar Mai was courageous to fight for some kind of justice….
( )

De Pakistaande Mukhtar Mai is achter in de twintig als op een dag een vete met een invloedrijke clan uit het naburige diorp haar leven op zijn kop zet. Haar broertje Shakkur, nog geen twaalf jaar oud, wordt ervan beschuldigd een van hun vrouwen te hebben aangerand. Mukhtar wordt afgevaardigd om namens haar familie excuses aan te bieden, maar bij aankomst blijkt haar lot al bezegeld: een compleet dorpstribunaal wacht haar op en veroordeelt haar tot een groepsverkrachting. Als het voorbij is wordt ze gedwongen om, half naakt en onteerd, door een haag van toeschouwers naar huis te lopen.
Normaal gesproken zou de zaak hiermee afgehandeld zijn, maar de geschokte imam uit haar dorp besluit een journalist in te lichten over het drama. Al snel wordt het verhaal opgepikt door de internationale pers en verschillende mensenrechtenorganisaties. Mukhtar Mai pleegt geen zelfmoord zoals eigenlijk verwacht wordt van een onteerde vrouw, maar besluit de confrontatie aan te gaan en terug te vechten. Ondanks bedreigingen en voortdurende tegenwerking weet ze haar zaak tot voor de Hoge Raad te brengen- en te winnen.

Den 22. juni 2002 ble Mukhtaran Bibi sendt fra sin kaste - gujjar - for å be mastoi-klanen om unnskyldning for noe hennes 12 år gamle bror angivelig skulle ha gjort. Som fraskilt, men like fullt ansett som ærbar, falt det på henne å gjenopprette balansen mellom hennes laverestående kaste og den høyerestående klanen mastoi. Men i stedet for å få sin unnskyldning akseptert, ble hun utsatt for gruppevoldtekt av fire menn fra mastoi-klanen. Ingen grep inn.

Normalt var det forventet at Mukhtaran skulle ta sitt eget liv pga. skammen hun var påført. Og det ville hun antakelig også ha gjort dersom ikke familien hennes hadde forhindret dette. Hun bestemte seg for å anmelde saken, og ble i og for seg mottatt på en noenlunde ok måte av politiet. Men fordi hun ikke kunne lese eller skrive, ble hun lurt til å sette fingeravtrykket sitt på et blankt ark, og dermed hadde politiet frie hender i forhold til å sette inn en forklaring som frikjente den mektige mastoi-klanen. Mukhtaran bestemte seg imidlertid for å kjempe, og det var to forhold som gjorde at hun aldri ga opp; saken fikk enorm mediedekning både i inn- og utland, og hun fikk dessuten nokså tidlig kontakt med den pakistanske kvinnen Naseem Akhtar, som er jurist. Naseem ble hennes beste venninne. Uten disse støttespillerne er det ikke godt å si hva som hadde skjedd.

"Vi er alltid fanget mellom to forskjellige juridiske systemer, det religiøse og det offisielle. For ikke å snakke om klan-systemet, som gjør det hele enda mer innviklet, med sine egne regler som overhodet ikke tar hensyn til den offisielle loven, noen ganger ikke engang til den religiøse loven." (side 118)

I første omgang ble gjerningsmennene dømt, men i en høyere rettsintans frikjent. Mukhtaran og hennes familie hadde etter dette virkelig grunn til å frykte for sine liv - inntil hun apellerte til president Musharaf og gjerningsmennene igjen ble fengslet eller satt i husarrest. Da siste utgave av boka gikk i trykken i desember 2010 (fem år etter), hadde Pakistans Høyesterett fremdeles ikke avsagt noen dom ...

Historien som kvinnen i boka forteller er meget sterk og den er dessverre ikke unik i pakistansk sammenheng. Angivelig har kvinnene i følge lovverket en god del rettigheter, men all den tid dette ikke følges opp i praksis, blir rettighetene i realiteten svært illusoriske. Mens saken har pågått har Mukhtaran blitt et ikon ikke bare blant Pakistans kvinner men også i hele den vestlige verden. Hennes mot til å stå frem og kjempe for rettferdighet ikke bare for seg selv, men for alle Pakistans kvinner, er sterk. Hun har engasjert seg i dannelsen av en skole, hvor også jenter får undervisning, og hun har lært seg å lese og skrive. Hele tiden har hun vært fast bestemt på at hun vil leve og bo i den landsbyen hun er oppvokst i, selv om hun bor et steinkast unna mastoi-klanens bopel. Som dokumentar synes jeg boka er velskrevet. Den er riktignok enkel i sitt uttrykk, men nettopp det gjorde historien enda sterkere. Selv om dette ikke er et litterært storverk, synes jeg boka fortjener terningkast fem. Jeg kommer neppe til å glemme Mukhtarans historie med det første ... ( )