I've read a lot of books about how gravity works (or how we think it works), but this is the first book I've read that explains all the older theories of what made things fall. Really thought provoking, and it makes you appreciate how important all the mistaken theories were as a foundation for building the better theories that followed. ( )

wijsgeer meende rond 367 voor Christus ook te weten wát er duwde: de lucht. Die kolkte in zijn idee van voor de steen naar achter en gaf daar telkens een keurig duwtje.We kunnen er nu misschien om lachen, schrijft de Britse astronoom en wetenschapsauteur David Darling in zijn nieuwe boek Zwaartekracht, maar vergis je niet: Aristoteles was echt geen domoor. Zo noteerde hij ook dat een eenmaal bewegende steen in afwezigheid van lucht toch zou blijven bewegen. Omdat, redeneerde hij, er weliswaar niks meer was dat duwde, maar er was immers ook niks meer om de steen te hinderen in zijn vlucht. Twintig eeuwen later, memoreert Darling fijntjes, bedacht een zekere Isaac Newton iets soortgelijks. En nog steeds heet dat de eerste Wet van Newton: een eenparige beweging blijft bestaan zolang er geen krachten op werken.Als Darlings geschiedenis van de zwaartekracht, van de Grieken tot Einstein, iets duidelijk maakt, is dat het niet meevalt helder te denken over zwaartekracht. Grote geesten hebben er eeuwenlang onzin over beweerd. Zonder dat iemand een beter idee had. Hoe kan dat? Darling komt er, na lange omzwervingen langs talloze theorieën en theoreten, niet echt uit. We zijn een beetje als vissen in water, suggereert hij, zo gewend aan wat ons altijd omringt dat het lastig is om er helder over na te denken. Al kunnen we er bijvoorbeeld in de bouwkunde steeds slimmer mee uit de voeten. Dat onvermogen geldt zelfs, aldus Darling, voor de modernste opvattingen over de aard van de zwaartekracht, die aangeven dat die een uiting is van trillende snaren in elf dimensies van ruimte en tijd. Of knopen in ruimte en tijd zelf. Oncontroleerbare abstracties, haast net zo esoterisch als de ideeën van de oude Grieken. Tegelijk zijn er wetenschappelijke raadsels te over. De Pioneer-10 sonde beweegt anders door het heelal dan de wetten van de zwaartekracht voorspellen. En het heelal zet uit door een vorm van anti-zwaartekracht die ook nog niemand begrijpt.Zwaartekracht is meer een geschiedenisboek dan een natuurkundeboek. Op zichzelf is dat een loffelijk idee voor een populair- wetenschappelijke uitgave. Dat het boek niettemin nogal stroef overkomt, is vooral Darling zelf te verwijten. Hij is te veel een brave bèta, en te weinig historicus om echt lekker weg te lezen. Een gemiste kans.Martijn van Calmthout

This is close to a really great book. It wants to be an introduction to all things gravity/quantum physics. However, as so often happens with exploring these areas, the simple beginnings turn into complex extrapolations. Which means that the final chapters are a little more than introductory.
However, Gravity’s Arc does as good a job as any book I’ve seen. Starting with Aristotle and some of the ideas the Greeks had about gravity, it works its way through Galileo and Newton and Einstein up to some of the most recent (as of the writing of the book) discoveries relating to the cosmos and the atom, all towards trying to explain what we know about gravity and the related aspects of all types of physics.

Again, it all gets complicated (and, with the approach the author uses, a little mystical) at the end. But, as I said, this is probably as good as any book I’ve read in trying to introduce the reader to the full aspects of where science has been and where it is going. ( )

Non-metric units are about the only fault to find with this well-written popularization. Figures are nonexistent, thus precluding their overleaf placement. (!)

A pretty thorough but undemanding account of gravity, riddled like so many other books with non-metric units. www.daviddarling.info