Brijs laat je eerst met de moeder meevoelen als zij bevalt van een reuzenbaby. Als het kind opgroeit, krijg je meer sympathie voor de jongen, die Arend heet. Hij is gefascineerd door vliegen en dat gegeven wordt consequent doorgevoerd, tot het (bittere?) eind.

A gripping story about a boy, not loved, not wanted. An easy read on one hand, credit to the author, but a very hard read on the other hand due to the subject.
Children can be hard, even cruel to one another, but the total lack of loving care, compassion from some other characters in the book is so harsh, so brutal.... it made me sick.
A few years ago i read [Purple Hibiscus] by [[Chimamanda Ngozi Adichie]] which is also a repelling story on children raised without love and with violence, and in that book the tension is so present it made my stomach turn everytime a burst out of the violence was described.
In this book, there is no tension, the violence is there, in your face. Realistic and sickening.
The few emotional moments the main character has with people trying to care, trying to give a ray of sunshine, are nice but can't take off the edges, and the edges they are razorsharp.
Relieve in the end, complete sadness, but still relieve.
No bedtime read. ( )

http://boekenwijs.blogspot.com/2008/08/arend.html ( )

een boek dat lang nazindert. Arend, een ongewenste baby, zoekt liefde maar krijgt ze niet. Hij is te dik, te lelijk en het enige dat hij kan is huilen. Wat hij dan ook met overgave doet. Het enige wat hij echt wil is vliegen. En uiteindelijk komt zijn droom uit. Dit is geen boek om te lezen als je zwanger bent! Het is deprimerend, je wordt boos, verdrietig, je krijgt medelijden met de moeder en dan wil je haar weer dooreenschudden... Ik heb het gelezen met tranen in de ogen. ( )