3 klassiekers van brouwers, Het verzonkene, Bezonken rood en De zondvloed. Allemaal goed ontvangen, maar niet voor iedereen even toegankelijk. Ik vond er toen ik jong was niets aan, erg serieus en zwaar op de hand, maar nu ik wat ouder ben zijn ze verschrikkelijk mooi.

Bezonken rood

Samen met zijn moeder bracht Jeroen Brouwers zijn kleuterjaren door in het Japanse interneringskamp Tjideng op Java. In de roman Bezonken rood heeft hij op aangrijpende wijze zijn herinneringen aan deze periode uit zijn jeugd verwerkt.

Bezonken rood is een rouwzang op de gestorven moeder en een herinnering aan de Jappenkampen tijdens de Tweede Wereldoorlog

In 1993 ontving Jeroen Brouwers de Constantijn Huygens-prijs voor zijn gehele oeuvre.

Een prachtig, verschrikkelijk en aangrijpend boek -Trouw

Dit is wat Brouwers in Bezonken rood is gelukt: schrijven over het vergankelijke op een onvergankelijke manier - Vrij Nederland

HET VERZONKENE

NBD|Biblion:
In Raster 9, 1979 viel Antony Mertens onder andere Brouwers aan als een van de vertegenwoordigers van het zogenaamde subjectivistische proza. Nog voor het geruchtmakende Tirade-nummer (250) 'De Nieuwe Revisor' schreef Brouwers zijn antwoord de roman 'Het Verzonkene' een grootboek, een boekhoudboek, een balans. Enerzijds is het een aanvulling op zijn autobiografisch getinte oeuvre (de herinneringen aan zijn kleutertijd in Indonesie, zijn positie als auteur), tegelijk ook een polemiek en antwoord op Mertens, door Brouwers beschouwd als spreekbuis van de Raster-groep. Brouwers verdedigt zijn subjectivisme en niet-geengageerd zijn met zijn persoonlijke argumenten, de thema's van zijn oeuvre: liefde, schoonheid, literatuur. Hij ontkent nergens het bestaan van onrecht, vraagt zich alleen af wat hij er al schrijvend aan kan veranderen.

De Zondvloed

NBD|Biblion:
Met "De zondvloed" heeft Jeroen Brouwers zijn "Summa" geschreven. Al zijn eerdere werk is hierin opgenomen (soms letterlijk: de in 1985 verschenen novelle "De sprong" is met twee korte stukken vermeerderd een onderdeel van het boek geworden) en samengevat. Herinneringen aan de kinderjaren in Nederlands-Indie na de bevrijding uit het Jappenkamp, aan de periode doorgebracht op een door benepen broeders bestierde kostschool waar seksualiteit een absoluut taboe was, aan de huwelijksjaren met Laura wier denken over seksualiteit door al even benepen nonnen vergiftigd was, aan de korte tijd van geluk met "Nachtschade" na de scheiding in een van vocht verzadigd huis in een bos, etc., alles overgoten met jenever. Het is een fragmentarisch boek, maar tegelijkertijd hangt alles met alles samen: vocht en spiegels zijn de verbindende elementen. De roman is in de pers zowel een meesterwerk als een mislukking genoemd; de eerste kwalificatie lijkt, ondanks tekortkomingen (de loodzware ernst waar nooit een lachje afkan bijvoorbeeld), nog de meest adequate. ( )