This book was hilarious. The capers of Hendrik and Evert had me laughing throughout. An innocent walk to a friend's house turns out very complicated when Evert somehow manages to arrive with a baby. The book revolves around how these two men can safely return the baby without getting caught. It's a book filled with humor and the love you start to feel for the characters. It's a fun read. ( )

"Two Old Men and a Baby" is a delightful book that was very easy to read. It is the 3rd book in the Hendrik Groen series but I was able to enjoy it without having read the first two. As an American, I liked the Dutch humor and found it hilarious. It think the storyline would make a good, comedic movie plot. ( )

Arthur is een ontevreden 50er, ontevreden met zijn vrouw, Afra, zijn huwelijk, zijn werk. Hij heeft 3 vrienden, 2 hechte en eentje hangt er een beetje bij.
Hij bedenkt zijn eigen dood en begrafenis, wil daarna gaan wonen in een Italiaans huisje dat een van zijn vrienden met wat mazzel gekocht heeft.
Alles lukt, hij maakt zijn eigen begrafenis mee, tot tevredenheid. Hij geniet van zijn nieuwe Toscaanse leven maar heeft een klein dingetje verkeerd gedaan. Hij heeft zijn oude verboden liefde een brief geschreven met de boodschap dat zijn dood fake was en haar zijn nieuwe adres gestuurd, in een envelop van zijn werk. De oude liefde is verhuisd... dus wie duikt er na een maandje of wat op jn Toscane? ( )

Leven en laten leven is aangenaam om te lezen. Het boek heeft een gemakkelijke schrijfstijl. Elke bladzijde staat vol met leuke woordspelingen, humor en rake observaties. Je voelt dat de auteur er plezier in heeft om de spot te drijven met allerlei soorten moderne trends en dan vooral deze in de moderne uitvaartzorg. Soms kon ik er ook niet zo goed mee lachen en vond ik de humor een beetje vergezocht. Het verhaal is ook een beetje te gek voor woorden, al zou je er misschien wel een mooie film van kunnen maken. Het einde is een beetje een anti-climax maar ja van zo’n gek verhaal hadden we eigenlijk niets beters verwacht. ( )

In dit derde boek van Hendrik Groen gaat het niet over de avonturen in het bejaardentehuis, maar over een weggesukkelde burgerlijke man die ontslagen wordt, maar er een erg riante ontslagvergoeding uit weet te slaan. Deze gebruikt hij om zijn eigen dood in scène te zetten: iets waar het boek om draait. Al vrij snel wordt duidelijk dat het hierom gaat, en dit sukkelt het hele boek zo door.

Doorsukkelen: dat is denk ik wel een erg toepasselijk woord. Hoewel Groens schrijfstijl nog steeds makkelijk wegleest, kabbelt het verhaal vooral door. Pas op de laatste derde tot kwart, wanneer de begrafenis dichterbij komt, begint het pas echt op gang te komen. De personages zijn allemaal uitgeblust en dat merk je ook. Helaas druppelt dat ook door naar hun ontwikkeling: die is ook niet echt om naar huis te schrijven. En ook het verhaal zelf is niet heel denderend: doordat de personages niet echt heel lekker uit de verf komen, mist het verhaal de pit die het toch wel nodig heeft. Nu sukkelt het gewoon een beetje door.

Op zich is het geen verkeerd verhaal. Het leest lekker weg, het is interessant, er komen zeker over de uitvaartbranche interessante feiten langs en er zitten wel wat leuke wendingen in. Maar zeker in vergelijking met Groens eerdere boeken vind ik dit een tegenvaller. 2,5 sterren. ( )