Bangkok. Wie er wel eens was, weet dat deze stad een aanslag is op de zintuigen. Niet alleen door de deken van klamme hitte om je heen, maar ook door de geuren, de geluiden en alle nieuwe en ongewone dingen die er te zien zijn. Dat is hoe de Thaise schrijver Pitchaya Sudbanthad de stad ook introduceert, aan de hand van de Amerikaanse arts Phineas Stevens, die ergens in de 19e eeuw gaat werken op een missiepost. Hij vindt het er vreselijk en er is veel dat hij niet, of maar half, begrijpt. Met deze introductie is meteen duidelijk dat Sudbanthad zich in de eerste plaats richt op een niet-Thais lezerspubliek. Hij schreef dit boek - zijn debuutroman - dan ook in het Engels en woonde een groot deel van zijn leven buiten Thailand.

‘Bangkok wakes to rain’ is een mozaiekvertelling, of een roman in verhalen. De 19e eeuwse Phineas Stevens is slechts één van vele karakters in het boek, en zijn verhaal slechts één van verschillende verhalen. Wat de verhalen bindt, is een huis in Bangkok. In de 19e eeuw is het een missiepost, later komt het in bezit van een familie, nog weer later bouwt een projectontwikkelaar er een luxe appartementencomplex bovenop. Met de klimaatveranderingen in de 21e eeuw is het gebouw enkel nog een half boven het water uitstekende toren, die alleen per boot is te bereiken. Maar het is niet zo simpel als dat de vele personages ook in het gebouw wonen. Soms is hun verbinding met deze locatie veel losser of abstracter.

Het boek deed me denken aan jazzmuziek. Niet alleen omdat er veel jazzmuziek voorkomt in de verhalen, maar ook in de losse opbouw, waarbij sommige verhaallijnen steeds weer terugkomen als een herkenbaar ritme, waar andere verhalen als een vrije improvisatie los tussendoor zijn geweven. Het verhaal springt heen en weer in de tijd, tussen de 19e en de 21e eeuw, en alles daar tussen, maar ook in de ruimte, van Bangkok naar Japan, Engeland en de Verenigde Staten en weer terug naar Bangkok. Sommige personages komen regelmatig terug, andere leer je kennen als hoofdpersoon in één verhaal, waarna je ze als bijfiguur in een ander verhaal herkent, en weer andere bestaan alleen in hun eigen hoofdstuk. Het is soms uitdagend om grip te houden op de vele karakters en dwarsverbanden, je moet als een detective aantekeningen maken om alle connecties te zien.

Er gebeurt veel in het boek, misschien een beetje té veel. Het gaat over de geschiedenis en over de toekomst, over klimaatverandering, kunstmatige intelligentie, discriminatie, politiek geweld, staatsgrepen, psychische stoornissen, cosmetische chirurgie, sociale media en zo kan ik nog even doorgaan. Mozaiekvertellingen zijn leuk om te lezen, omdat je als lezer zelf op zoek moet naar de dwarsverbanden. Maar ze zijn vaak ook onbevredigend, omdat er iets willekeurigs schuilt in hoe de verhalen samengebracht zijn in één boek. ‘Bangkok wakes to rain’ lijdt zeker ook onder dat euvel. Nergens wordt duidelijk waarom deze verhalen nu samen 1 roman vormen, sommige dwarsverbanden zijn te willekeurig, en er blijven uiteindelijk een heleboel losse eindjes bungelen.

Dat ik het tóch positief beoordeel heeft vooral te maken met de poëtische schrijfstijl en met de manier waarop Subanthad zijn vele hoofdpersonen écht een eigen stem heeft weten te geven. Hij roept mooie, bijna droomachtige beelden op, bijvoorbeeld dat van de meisjes die met een roeiboot door het ondergelopen Bangkok varen, waar bij eb soms de daken van de oude tempels uit het water tevoorschijn komen. Dus hoewel het boek misschien net iets te ambitieus was voor een debuut, is Subanthad een veelbelovende schrijver, waar ik in de toekomst meer van hoop te lezen. ( )

Extremely creative, but disjointed, book about time, memory, transformation, and alienation. This book consists of a series of interconnected stories. The reader may be surprised by the sudden shifts from one set of characters to another, and one time period to another, with no warning. I wish I had known beforehand, since I had just become invested in one storyline when it shifts to a completely different scene.

Though portions take place in Japan, the UK, and the US, the central location of the novel is Bangkok. There are recurring themes involving civil unrest, weather (especially flooding), and birds. It ranges in time from the 19th century to the future. It will appeal to those who enjoy experimental fiction. I do not normally select books based on the cover, but this cover is a piece of art – absolutely gorgeous.

I enjoyed the writing style, such as this description of the impact of rain: “The parts of the city that used to be marshes and rice fields are sinking the fastest. With clear weather, she can see the unnerving tilt of distant towers, perceptibly angled toward and away from each other like wild shoots of bamboo. People still live there. If she looked through Woon’s old binoculars, she would be able to make out bedsheets and towels drying on balcony clotheslines and, at night, the flickering white of screens. It’s all perfectly safe, a minor lifestyle adjustment, the officials declared.” I liked it enough to read another book by this author.
( )

Interconnected stories set in Bangkok, a house in Bangkok. The different people all have some connections to the house or each other. Debut novel with a bit of science fiction and referred to as ecofiction. ( )

Manages to capture slivers of what the great city is like and the stories that intertwine there. However, I felt as though I missed something - was it the wide-ranging stories that never really seemed to come together? Perhaps my addled/aging brain lost track of how things were supposed to have coalesce (?). An authentic rendering, but one that left me confused... ( )

Two Centuries of Krung Thep
Review of the Riverhead Books hardcover edition (2019)

See photograph at https://foreignpolicy.com/wp-content/uploads/2012/05/120523_136.jpg
Photograph of the Brahmin giant swing ritual in Bangkok, Thailand which was eventually banned in the early 20th century for safety reasons. Image sourced from Once Upon a Time in Bangkok.

Bangkok Wakes to Rain is a tour-de-force balancing act of interconnected stories spanning two centuries. My instinctive thought for an image to illustrate this review was to search for an historic photograph of the traditional (but now banned) Brahmin swing ritual that was described in its pages.

Sudbanthad's first novel takes us on a journey from historic fiction in the mid-19th century to science & climate fiction in mid 21st Thailand. The timeline starts with a American Christian missionary doctor posted to 1850s Krung Thep (the Thai name for Bangkok) to a 2050s water submerged city where people can have a virtual afterbody life and still interact with full-bodied beings who have not yet chosen to make the transition.

The chapters are mostly centred around a multi-story condominium complex built around the facade of a rich family's dwelling (the family are the partners of the missionary doctor who chose to go into trade). The connections are not all family and a few times they are not human (e.g. chapters devoted to dogs, birds, etc.) They can be as tenuous as one character being the swimming teacher of another. There are themes of separation and longing throughout as various characters leave or return or are estranged from their homeland. The novel also will reward rereads, as connections that were not apparent at first will be more obvious the 2nd time around.

It is hard to imagine what Sudbanthad will write next, as this feels like a magnum opus already written and done.

Other Reviews
As Catastrophic Waters Rise in Thailand, a Writer Examines the Past and Imagines the Future by Ron Charles at The Washington Post, February 14, 2019.
Stories Converge in a Flooded Bangkok by Michael Schaub at NPR.org February 20, 2019.
Bangkok Wakes to Rain by Pitchaya Sudbanthad review - a city of memories by Tash Aw in The Guardian, March 9, 2019.
Two Thai Novelists Explore Bangkok’s Swirl of Remembering and Forgetting by Hannah Beech in The New York Times, April , 2019.
Review: Pitchaya Sudbanthad's Bangkok Wakes to Rain by Chanikarn Kovavisarach at Thai Enquirer, February 19, 2021. ( )