Izzy + Tristan door Shannon Dunlap

Een verpletterend debuut. Vanaf de proloog voel je onderhuids een donkerte loeren, een gevoel van onbehagen hangt voortdurend om je heen. En dan is er het einde en daarna gaat het nog even verder en uiteindelijk sla je het boek dicht met een zucht. En blijf je in de verte staren.
Daarna ben je er aan toe om een recensie te schrijven die niet in de buurt zal komen van de schoonheid van dit boek.

Izzy + Tristan vertelt het verhaal van de 16-jarige Izzy, tweelingzus van Hull, ambitieus tot en met en best wel klaar om van Manhattan naar Brooklyn te verhuizen (dit in tegenstelling tot Hull) en Tristan, een 16-jarig schaakgenie dat bij zijn tante moet wonen en een soort van hulpje is voor zijn oudere neef Marcus.

Izzy en haar familie vallen als witte mensen in een quasi helemaal zwarte buurt best op. Zeker na die ene noodlottige middag in het park. De middag waarna de avond volgt waarop Izzy en Tristan kennis maken en als een blok voor elkaar vallen. En dan begint het pas echt te rommelen in de buurt.

Dunlap heeft het klaargespeeld om een verhaal over jongeren te schrijven dat voelt alsof het door henzelf is geschreven. Maar dan op een geniale, stilistische, maatschappijkritische manier die misschien te hoog gegrepen is voor 16-jarigen. (Hoewel.)

Zoals ook op de cover staat: ‘Dit is geen verhaal over iets nieuws. Het gaat over iets wat zo oud is als de mensheid zelf. Het gaat over liefde.’ Zo gaat het inderdaad over liefde; een eerste liefde, een onbeantwoorde, de onbreekbare band tussen tweelingen, de (niet altijd even duidelijke) liefde van ouders voor hun kinderen, passie voor het schaakspel en de liefde voor een buurt (de nachtelijke schommel-sessie).

Izzy en Tristan groeien op, proberen niet bang te zijn en de wereld toe te laten, te omarmen zoals zij elkaar omarmen. Maar de wereld is niet altijd even warm en het lot is het lot. Of toch niet…

Een boek dat je meesleept, je hart verovert en je verstomd achter laat. Aanrader en een debuut dat vraagt om meer. ( )