Genieten, dit boek. Een particulier verhaal over de paarden in het leven van de schrijfster, maar ook veralgemeend naar paardenliefde en de zorg voor paarden. Af en toe een beetje theoretisch, maar verder heel leesbaar. ( )

Over mensen en paarden. Door Juli Zeh.

Ik heb niets met paarden, ben nooit een paardenmeisje geweest. Ik heb wel iets met lezen en schrijven, literatuur. En dan kom je Zeh tegen. En lees je haar boeken, ook als ze over paarden schrijft.

Zeh schrijft en verzorgt haar paarden, dat is zowat haar dagdagelijks bestaan. Hoe dat voelt, hoe dat zo ver gekomen is, vertelt ze ons in dit boek. Niet op een dagboek/memoir-achtige manier. Wel, passend bij wie ze is, via hoofdstukken die aanleunen bij essays. Ze heeft het over heel persoonlijke dingen maar ook over de gedeelde geschiedenis van paard en mens. Soms wordt het zelfs filosofisch, neigend naar het zenboedhisme. Maar nooit wordt het zomaar wat informatie of een opeenstapeling van herinneringen. Zeh weet wat ze wil vertellen en waarom. Dat ze kan schrijven bewees ze al in eerder werk.

Na het lezen van dit boek ben ik nog steeds geen paardenmeisje maar begrijp ik wel beter waar het tussen mens en dier om gaat: respect, kijken naar elkaar, elkaars taal proberen begrijpen en samen beter worden dan apart. Iets dat vele paardenmensen nog niet doorhebben en iets dat wij allemaal zouden moeten doortrekken in onze omgang met elkaar. Het gaat niet om wie we willen zijn, niet om wie we waren, maar wel om wie we hier en nu zijn. Wijze lessen van een wijze vrouw/paardenmeisje. ( )