"Alle mensen zijn intellectuelen" is een boek geschreven door de Italiaanse filosoof Antonio Gramsci. Het boek is een verzameling van essays en notities die Gramsci heeft geschreven tijdens zijn gevangenschap in de jaren 1920 en 1930.

De centrale stelling van het boek is dat alle mensen intellectuelen zijn, ongeacht hun beroep of opleidingsniveau. Gramsci beschouwt intellectuelen als mensen die een bewustzijn hebben van de maatschappij en haar problemen en die in staat zijn om te reflecteren op de wereld om hen heen. Volgens Gramsci hebben intellectuelen een belangrijke rol te spelen in het vormgeven van de cultuur en de politiek van een samenleving.

Gramsci analyseert in het boek ook de rol van de intellectueel in de maatschappij. Hij betoogt dat de traditionele rol van de intellectueel als een expert die zich bezighoudt met abstracte vraagstukken en zich distantieert van de gewone man, niet meer relevant is. In plaats daarvan moeten intellectuelen zich volgens Gramsci engageren met de samenleving en actief deelnemen aan politieke en culturele processen.

Een ander belangrijk thema in het boek is de relatie tussen cultuur en macht. Gramsci beschrijft hoe de heersende klasse haar macht kan behouden door middel van culturele hegemonie. Dit houdt in dat de heersende ideologie wordt gepresenteerd als de natuurlijke orde van zaken en dat mensen zich hieraan conformeren zonder zich ervan bewust te zijn. Gramsci betoogt dat de taak van de intellectueel is om deze hegemonie te doorbreken en alternatieve visies op de wereld te ontwikkelen.

Kortom, "Alle mensen zijn intellectuelen" is een belangrijk boek over de rol van intellectuelen in de maatschappij en de relatie tussen cultuur en macht. Het is een relevante en actuele bijdrage aan de discussie over de maatschappelijke rol van de intellectueel en biedt een kritische blik op de manier waarop de heersende ideologie in onze samenleving wordt gepresenteerd.