Ésta es la lúcida descripción de una experiencia límite. Péter Nádas, figura clave de la literatura híngara actual, fue víctima, en plena calle, de un infarto de miocardio. Desde que le sorprenden los primeros síntomas físicos (la falta de aire, el sudor gélido, las agudas punzadas en las clavículas), Nádas indaga, con precisión de cirujano, en cada una de las percepciones que experimentó ese día, y que se balancean entre la cotidianidad -la cita con una joven, la sopa que le sirven en un restaurante- y la trascendencia: la premonición de su propia muerte, la frágil línea que separa la vida de la muerte. ( )

Peter Nadas beschrijft in dit dunne boekje zijn eigen doodgaan - van het moment dat hij wakker wordt en meteen beseft dat hij zich wel al eens beter gevoeld heeft, tot nadat de dokters hem gezond verklaren en hij terug de draad tracht op te pikken van zijn leven.

Vooral het eerste deel, vooraleer hij erkent dat hij - hoewel niet bang om dood te gaan - toch niet op kan tegen de pijn en dus medische hulp moet zoeken, is indrukwekkend. Hij beschrijft minutieus hoe hij tijdens zijn doodgaan (een hartaanval) volledig bewust blijft, hoe hij beseft dat de angst die hij ervaart pure, lichamelijke, doodsangst is. Hij verbaast zich er ook over dat niemand iets opmerkt, controleert zijn eigen voorkomen in de spiegel en is verrast dat hij, hoewel hij zich overvloedig voelt zweten, daar geen enkele visuele bevestiging van ziet.

Dat hij kalm blijft onder het begrijpen dat deze gebeurtenis wellicht 'doodgaan' is, dat hij aanvankelijk niemand ter hulp roept, ... doet wat vreemd aan, - iemand vastklampen en 'een dokter' mompelen kan geen te zware moeite zijn voor iemand die volledig beredeneerd wel eerst zijn rekening nog betaalt en de opluchting op de kelners gezicht weet te lezen. Maar er zijn genoeg wezens die liever in een hoekje, en eervol, sterven. Nadas neemt voor hij tenslotte aan de pijn toegeeft en naar de dokter van wacht schuifelt aan de overkant van de straat, zelfs eerst nog een douche en trekt poper ondergoed aan ...

Nadien verliest Nadas me deels. Zijn beschrijving van het doodgaan als een terugkeer naar een oervorm, een herhaling van een oorspronkelijke gebeurtenis, een 'zijn' voor en na het leven, waarin alle begripskennis afgeschud wordt (want irrelevant) en de 'ziel' tot een denken komt dat onbeperkt is in tijd en ruimte ... ontbeert lijn en nabeschouwing en is in sé niet zo heel verschillend van wat ik elke dag ervaar voor ik m'n ogen sluit, open.

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2010/05/de-eigen-dood.html ( )