Voor wie samen met mij Il Gattopardo (De Tijgerkat) één van de beste boeken ooit vindt, zal deze bundeling van vier korte verhalen van de hand van Tomasi di Lampedusa niet te versmaden zijn. Zij baden in dezelfde sfeer van nostalgie en vergankelijkheid. "Voor mij is de kindertijd een verloren paradijs. Allen waren goed voor mij, ik was de koning van het huis. Ook mensen, die later mijn vijanden waren, waren toen aux petits soins. De lezer - die er niet zijn zal - zij er dus op voorbereid, dat hij gevoerd zal worden door een Aards Paradijs, dat verloren ging. Als hij zich verveelt, in vredesnaam!" (p. 83).
Als de eerste drie verhalen al probleemloos gezien kunnen worden als voorlopers van Lampedusa's latere meesterwerk, dan is dat nog meer het geval voor het laatste autobiografische relaas over plaatsen uit de prille jeugd van de schrijver. Hieruit komt ook de bekende zelfbeschrijving "... dat ik een jongen was, die van de eenzaamheid hield, die liever tussen dingen dan tussen mensen verkeerde." (p. 96).
Het titelverhaal De Senator en De Sirene parelt op ontroerende wijze in al zijn eenvoud en diepgang over thema's als liefde en dood. Het verhaal De Opkomst van de Pachter had volgens Lampedusa's vrouw het begin moeten vormen van een vervolg op De Tijgerkat. Dat dit boek dat De Blinde Katjes had moeten heten, er nooit van gekomen is, mag een van de tragedies in de literatuur genoemd worden. Maar ook als kortverhaal staat het sterk overeind. Het derde verhaal De Vreugde en De Wet heeft een meer maatschappijkritische boodschap. In het afsluitende Plaatsen uit mijn Prille Jeugd keert Lampedusa terug naar twee huizen waaraan hij de meest levendige herinneringen bewaard maar die reeds toen hij dit schreef in 1955 niet meer bestonden; het ene ten prooi gevallen aan een bombardement in WO II, het andere vervallen tot ruïne. De sfeer van beide huizen vindt je zo terug in zijn latere De Tijgerkat. Sterk aanbevolen. ( )