Het essay van Ezensberger is geen licht verteerbare lectuur. In zijn analyse van de zelfmoordterrorist ziet hij overeenkomsten tussen de knapen die terreur zaaien op hun scholen en de moslims die in naam van hun geloof er op los knallen. Beiden zijn het verliezers, radicale verliezers. Ze moeten ageren omdat ze door "de ander", respectievelijk de niet-gelovige en/of de onderdrukker, niet naar waarde worden geschat. Ze kunnen niet zijn wie ze zijn. De schuld of de oorzaak van hun ongenoegen ligt nooit bij zichzelf. Hiervoor ontbreekt de kritische gedachte: men moet niet zichzelf in vraag stellen maar wel de ander.
De hoogtepunten van de islamitische geschiedenis, vooral op wetenschappelijk en technologisch vlak, liggen in een ver verleden. In plaats van hier weer mee aan te knopen plooit men terug op zichzelf en zoekt zijn heil in archaïsche tekst(en). De politieke/religieuze elite biedt geen perspectief aan jonge moslims die zich willen ontplooien. Vooral de vrouwen komen er bekaaid vanaf.
In het laatste deel van zijn essay ziet hij overeenkomsten tussen de Taipingopstand in China en IS. De leider van de Taipingopstand, Hong Xiuquan, baseerde zich op het christendom in zijn strijd. Hij zag zichzelf ook als de jongere broer van Jezus Christus.De opstand heeft miljoenen slachtoffers geëist.
Voor mensen die met deze thematiek bezig zijn, kan ik het essay alleen maar aanraden. Zoals elke goede tekst roept ook dit essay veel vragen op. Vragen waar niet altijd een eenduidig antwoord op valt te geven. ( )