De vrouw die van Picasso bleef houden. Door Julia Blackburn.

Blackburn blijft in mijn leven maar voorbijkomen, aangeprezen door schrijvers die ik, op mijn beurt graag lees.

Deze poëziebundel haalde me over de schreef. Voornamelijk omdat het boek me doet denken aan De man met de dansende ogen van Sophie Dahl. Beide boeken hebben op het eerste zicht een speelsheid en kinderlijkheid over zich, aangewakkerd door de prachtige, eenvoudige illustraties (in het geval van Julia door Jeffrey Fisher) maar raken je tot in het diepst van je ziel. Door hun schoonheid, puurheid en het achterliggende verdriet.

De vrouw die van Picasso bleef houden is Marie-Thérèse Walter, die zeventien is als ze de zesenveertig jarige, gehuwde, Picasso ontmoet. Ze wordt al snel zijn muze én minnares. En hij zal haar leven lang belangrijk blijven voor haar. In tweeënveertig gedichten laat Julia Marie-Thérèse haar verhaal aan ons vertellen. Soms ontroerend, dan weer wat grappig, soms heel seksueel, maar ook vaak weemoedig van toon.

Het is een ode aan de liefde, in woord én beeld. Deze bundel is een pareltje om te koesteren. Van 1.Vogel tot 41.Vogel, over 8.Water en 40.Gewicht (mijn favoriete gedichten) tot elke tekening toe, alles is koesterenswaardig.

De keuze van Blackburn om Walter via gedichten tot ons te laten spreken, vanuit haar eigen stem, is een geniale zet. Een soort van biografie door middel van poëzie. Een boek dat je op je huid wilt dragen. ( )