Als bekendste onbekende redenaar leidt Isocrates (*436 vC) een verscholen naleven. Hij geniet van oudsher faam, in de woorden van Cicero als de 'leermeester van alle redenaars'. Hij staat model voor welbespraakte en zorgvuldige welsprekendheid, zijn nostalgie is historisch, en zijn pedagogisch program is de voorloper van de liberal arts. In 'Monument van mijn denken' geeft Jeroen Bons en voor het eerst in het Nederlands? een getrouw beeld van de weinig gekende Griekse filosoof. 'Monument van mijn denken' bevat een keuze uit Isocrates' politieke (Areopagiticus, Panegyricus), zijn literaire (Busiris, Helena), en zijn pedagogische redevoeringen (Tegen de sofisten, Panathenaicus, Antidosis, Voor Demonicus). Isocrates' school verdedigt en verkondigt het belang en de levenskracht van de Griekse cultuur, van Athene in het bijzonder, van voorvaderlijke wijsheid zoals beschreven in de literatuur van Homerus, en van de maakbaarheid van de goede burger en de beste gemeenschap van burgers. Als in tijden van verval en onbestendigheid richt Isocrates zich op oefening, onderwijs en vorming. Hiertoe ontwierp hij een opvoedkundig programma, gebaseerd op de regels van de klassieke retorica, om jeugdige talenten van dichtbij te begeleiden en op te leiden tot goede burgers en verantwoordelijke politici. Filosofie is voor Isocrates de natuurlijke en beste techniek voor het leren juist te argumenteren, in dialoog of in innerlijke overweging. Isocrates' ethiek is een praktisch stelsel dat vorm krijgt in de politieke discussie, en dat eerder pragmatisch is dan idealistisch als van zijn tegenstrever Plato. De opvoedkundige lijn van overtuigingskracht, de juiste woorden kiezen, juist handelen op het juiste moment is voor Isocrates een vanzelfsprekende.