Simone Weil vertrok in mei 1942 met haar ouders vanuit Marseille (in het deel van Frankrijk dat niet onder de Duitsers werd bezet) naar de Verenigde Staten. Eind 1942 later keerde ze terug naar Europa, naar Londen. Iets meer dan een half jaar later stierf ze, aan de gevolgen van TBC, amper 34 jaar oud. Dit boek verzamelt haar laatste geschriften. Het is een nogal ongelijkmatig geheel, met erg filosofische en religieuze traktaten, essays over politieke theorie (vooral marxisme) en concrete analyses van de toestand in Frankrijk onder het Vichy-regime. Vooral die laatste vielen me dik tegen: het zijn typische uitingen van de Franse navelstaarderij. Niet dat ze haar vaderland ophemelt (haar analyse is erg denigrerend, ook voor generaal de Gaulle trouwens), maar tegelijk gelooft ze rotsvast dat de wereld de Franse grootheid nodig heeft. Er vielen me nog een paar andere merkwaardige contradicties op in die politieke geschriften, zoals de combinatie van haar veroordeling van het Franse kolonialisme (dat ze gelijkstelt met de wrede Duitse praktijken) met een pleidooi om het kolonialisme zeker in Zwart Afrika toch maar te behouden. Ook de lof op het Engelse conservatisme (in de zin van vasthouden aan tradities en verleden) is opmerkelijk te noemen voor een strijdbare socialiste. En tenslotte is het toch wel vreemd dat de jodenvervolging die op dat moment volop aan de gang was in Nazi-Europa helemaal niet op haar radar stond, terwijl ze zelf van joodse afkomst was en toch de verschrikkelijke berichten die de ronde deden gehoord moet hebben.
Toch was dit boek geen afknapper voor mij, integendeel. Het is lang geleden dat ik intellectueel nog zo geprikkeld werd. Het essay “de persoon en het heilige” bijvoorbeeld is een condens bombardement van ideeën en visies die voortdurend tot nadenken stemmen. Daarbij valt vooral de platoons inslag van haar visie op: ze haalt voortdurend begrippen als waarheid, schoonheid, rechtvaardigheid aan, en verankert het ‘heilige’ in de mens in het onpersoonlijke, in wat ze een afrekening met het personalisme noemt. Ik ben het absoluut niet eens met haar visie, en de stelligheid waarmee ze haar visies uit stuit me erg tegen de borst. Maar prikkelen doet ze in elk geval. ( )