Leuke ontdekking is dit, dit korte romannetje uit 1935. Nou ja, leuk, wat erin beschreven wordt is minder leuk: het trieste verhaal van Charles Benesteau, een telg uit een voorname familie, die besloten had afstand te nemen van zijn burgerlijk milieu. Dat wordt hem uiteraard kwalijk genomen door zijn familie en vrienden, maar ook door de mensen van lager allooi tussen wie hij is gaan wonen. Op alle mogelijke manieren wordt van zijn goede inborst en naïviteit geprofiteerd, tot hij eraan ten onder gaat.
De precieze topografie waarin Charles zich beweegt, het Parijs rond Montparnasse, doet onvermijdelijk aan Patrick Modiano denken. Maar de focus van Bove lag duidelijk anders. Hij weet onverbiddelijk de wonde te leggen op de slechtheid van de meeste mensen, hun hypocrisie en hun gekuip ten koste van anderen. In die zin past dit verhaal duidelijk in de naturalistische traditie. Het eigene aan Bove is dat hij met Charles een ‘onaangepaste’, een onbegrepene opvoert, die er niet in slaagt een nieuwe start te nemen en erkend te worden voor wie hij echt is: ““Toen hij brak met zijn verleden, had hij gedacht dat zijn daden geen gevolgen zouden hebben, dat hij vrij zou zijn, dat hij nooit meer verantwoording zou hoeven af te leggen. Nu merkte hij dat hij altijd zou opvallen, waar hij ook was. Alles wat hij deed, werd nog steeds nauwlettend in de gaten gehouden.” ( )

Het 'breekbaar pessimisme' van Bove ten top. Iedereen heeft een kans op een tweede leven, behalve Charles Benesteau, een archetypische Bove-held, uitblinker in mislukking en geheel ontoereikend in zijn fletse, bruuske en beredeneerde poging het roer volledig om te gooien en letterlijk alles en iedereen in de steek te laten. Hoewel scherp van geest, en groot van hart, is Charles voor eeuwig gedoemd tot een schamel, gevoelsmatig schraal bestaan, een leven ten dienste van anderen, steeds onder de knoet, immer onderdrukt. Uiteindelijk staat hij waar hij wil staan: alleen in de wereld, ziek en ten dode opgeschreven.
Geweldige vertaling van de Veth, alweer. ( )