Ronja, de diez años, sueña con tener un árbol de Navidad. Pero su padre, un viudo amable y cansado, y víctima del alcohol, no consigue permanecer en un mismo trabajo el tiempo suficiente para ganar el dinero que gastar en lo que no es esencial. Este año parece que finalmente Ronja cumplirá su sueño, porque su padre ha encontrado trabajo en el mercado de árboles de Navidad. Pero... Con esta historia aparentemente simple y directa, en la que también tiene un papel importante Melissa, la hermana mayor, la autora describe desde la perspectiva de Ronja una infancia y una familia abocadas a la vulnerabilidad, en la que los niños tienen que crecer más rápido de lo que deberían, arreglárselas sin sus padres e incluso cuidar de ellos. Un libro emocionante y conmovedor, triste y lleno de bondad, que hace bien y duele, pero sobre todo te tiene en sus garras desde la primera a la última página. Y ante el cual incluso a quien no suele llorar cuando lee se le va a hacer difícil no hacerlo.

Het sprookje over het meisje met de zwavelstokjes, van Hans Christian Andersen, valt in de categorie smartlap-sprookjes. Als kind maakte het verhaal me altijd aan het huilen. En deze moderne hervertelling van de Noorse schrijfster Ingvild Rishøi had zo ongeveer hetzelfde effect.

In het kort draait het verhaal om Ronja, een jong meisje, dat samen met haar oudere zus en haar vader in Oslo woont. Ronja is ook de verteller van het verhaal. De zusjes zijn gek op hun vader, en als er een tijd geen drank in het spel is, is de vader ook gek op zijn dochters. Ronja heeft dierbare herinneringen een zomer waarin zij samen met haar vader ging zwemmen, en aan een vakantie in een houten huisje in een besneeuwde winter. Aan die herinneringen houdt zij zich vast, ze vormen een terugkerend thema in het verhaal. Maar die herinneringen staan in schril contrast met de alcoholische fasen van de vader, als hij zich met zijn foute vrienden beschenkt in café Stargate, zijn werk kwijtraakt en weinig aandacht heeft voor zijn dochters. Zo ook deze winter.

Stargate is eigenlijk meer een lang kort verhaal dan een volledige roman, met slechts zo’n 150 bladzijden en veel - heel veel - witruimte. Het is prachtig hoe Rishøi met zo weinig woorden toch een compleet verhaal met duidelijke karakters neer kan zetten. Ze laat veel over aan de verbeeldingskracht en mensenkennis van haar lezers. Wat een verademing, zo’n schrijfstijl. En wat een hartverscheurend verhaal. ( )