De kunstenaar en dichter Kurt Schwitters (1887-1947) is een van de belangrijkste figuren van de avant-garde na de Eerste Wereldoorlog. Hij werd beroemd als de maker van "Merz-kunst", zijn persoonlijke en eigenzinnige bijdrage aan de moderne kunst. De in de Tweede Wereldoorlog verwoeste Merzbau in zijn woonhuis in Hannover vormde het middelpunt van zijn omvattende werk. Schwitters kreeg vooral bekendheid met zijn klankgedicht "Sonate in Urlauten" en daarnaast met zijn collages en assemblages. Zijn onvermoeibare activiteit bracht hem in contact met vooraanstaande Europese moderne kunstenaars.
De ogenschijnlijk onuitputtelijke facetten van Schwitters' werk hebben de laatste jaren geleid tot nieuw onderzoek en een herwaardering van zijn oeuvre. Dit boek vormt een belangrijke bijdrage daartoe. Schwitters' plaats in het modernisme, zijn opvatting over de rol van de kunstenaar, zijn betrekkingen met Amerika en zijn onnavolgbare combinatie van woord en beeld komen hierbij aan bod. Het late werk na 1930 vormt het middelpunt van de erudiete essays van Rudi Fuchs, Siegfried Gohr, Gunda Luyken en Dorothea Dietrich.
Naast een representatieve selectie van Schwitters' eigen teksten bevat het boek verder verhalen en berichten van zijn tijdgenoten Hans Arp, Rudolf Jahns, Hans Richter, Tristan Tzara en Georg Muche. Samen met de afgebeelde werken geven ze een afwisselend en kleurrijk beeld van Kurt Schwitters als kunstenaar en persoon. ( )