In het boek wordt de teloorgang van een Zuid-Afrikaanse (blanke) generatie indringend verhaald. Vanwege ‘efficiënter’ gebruik van de grond, besluiten de twee oudste zonen van Koos Lotriet de plaats waar deze begraven ligt, ‘te ruimen’ en hun ouders op een andere plaats te herbegraven.
De dagen voorafgaand aan deze begrafenis vormen de verhaallijn die zich afspeelt in Zuid-Afrika midden jaren zeventig van de vorige eeuw.

Al lezend zal de definitieve aftakeling van dit geslacht zich ontrollen. Hoewel alle vijf zonen ‘goed voorzien aan het leven waren begonnen’ vallen ze allemaal halverwege de rit uit. Dat proces wordt op een indrukwekkende en ook herkenbare wijze beschreven.
Wat het boek ook zo bijzonder maakt, is dat het een indringende expositie is van de tekortkomingen van de blanke Zuid-Afrikaan. De prachtige natuur van dat land hebben zij gemaakt tot schuldige landschappen waarin het z.g. christelijke rentmeesterschap alleen maar dienstbaar is geweest aan eigen gewin en daardoor niet de gewenste beschavingsgraad kon krijgen die het land zo nodig had. Het karakter ontbrak en de schone schijn was prioriteit.

Een ontluisterend beeld van een milieu dat zich niet staande wist te houden; een zwakke innerlijke beschaving en iedere vorm van authentieke soevereiniteit ontberend.
In de tekening van sfeer en karakters ligt de grote kracht van dit bijzondere boek. ( )