Në “Letër babait”, e shkruar në nëntor 1919, që iu besua nënës, pavarësisht se kurrë nuk i ra në dorë letërmarrësit, Kafka, si kurrë ndonjëherë, na ka dhënë një portret kaq të qartë të vetvetes. Dhe shumë nga motivet që preken në këtë rrëfim mizorisht të sinqertë, sidomos ai i “ndjenjës së tejskajshme të fajir”, s’mund mos të të sjellin ndërmënd personazhet e tij të spikatur.

Ajo që shpaloset përbën një konflikt të mirëfilltë. Babai, kjo figurë që mishëron autoritet të gjithëpushtetshëm, që “ka pamjen enigmatike të tiranëve , ligji i të cilëve i ka rrënjët te figura e personit, jo te mendimi”, në sytë e Kafkës shfaqet si përfaqësues tipik i një bote praktike e pragmatiste, ku fitimi është qëllimi i vetëm, botë që është larg aspiratave të tij dhe nga e cila ndihet i përjashtuar. Në faqet ku ngarkesa emotive është më e fuqishme, Kafka zbulon natyrën e tij prej “djali plangprishës”, të dënuar nga fati, me prirje prej shkrimtari, që nuk kuptohet nga të tjerët, i trazuar dhe përherë në kërkim të konfirmimit, ndërkohë që kundërshtari i tij tejçon siguri.