Psychotherapie, psychiatrie en psychologie of de kennis van de mens in het algemeen zijn altijd langs twee wegen verlopen: de lichamelijke en de geestelijke weg, de benadering van de soma en de psyché, met daar nauw aan verbonden het nature-nurturedebat. De opkomende neurocognitieve wetenschappen zouden deze dichter bij elkaar kunnen brengen of zelfs laten kruisen. Een steekproef van werken ter zake leert dat het een boeiende maar nog lange weg kan zijn, met intelligente bijdragen en oude valkuilen. Het 'nature-nurture'-debat heeft decennia lang de psychologie beheerst, waarbij in golven voor het een, dan weer voor het ander werd gekozen. Heden ten dage is er de consensus bereikt dat we enkel kunnen spreken van een complexe wisselwerking tussen beide. Aangeboren kenmerken bepalen zelden het volledige verdere verloop van een mensenbestaan -- behoudens enkele uitzonderingen, zoals bv. trisomie 21, ook wel mongolisme genoemd -- en de invloed van de wereld en de omgeving is eveneens verre van allesbepalend. Eerder moeten we spreken van erfelijke condities en potenties die onder invloed van omgevingsfactoren al dan niet tot uiting komen.