Dit boek is in 1850 geschreven en het gaat over de tijd dat Johan de Witt raadspensionaris van Holland was. Een tijd vol spionnen, geruchten, eigenbelang en gekonkel (politiek dus) waaraan zonder grote gewetensbezwaren een goed bedoelende man wordt opgeofferd. Eerst haalt de raadspensionaris ritmeester Buat, de echtgenoot van Elisabeth Musch, over aan zijn vrienden in Engeland (met wie de Nederlanden in oorlog zijn), te blijven corresponderen en daarbij door te laten schemeren wat De Witt en zijn factie willen. Na een paar brieven wil hij daarmee stoppen, maar nee, hij moet doorgaan. En als De Witt dan per ongeluk een brief in handen krijgt die alleen voor Buat bestemd was, is dat de reden om hem van hoogverraad te beschuldigen, met de doodstraf tot gevolg.
Nee, de manier waarop Van Lennep de politiek van een paar eeuwen terug beschrijft, zou je voorgoed van politieke aspiraties genezen. Het gaat tenslotte, zoals meestal, gewoon om macht!
Ik vond het bijzonder om te merken dat ondanks de ouderwetse taal en verteltrant, het boek met van lieverlee steeds meer ging boeien.