Generalnie ten utwór jest o dążeniu do miłości, bezgranicznej, przełamującej odrazę miłości. Różne postaci reprezentują różne rodzaje miłości/smotności, miłość do siebie samego i samouwielbienie (Valcarenghi), otwartość na innych i niedosyt (Lyann) i coś po środku bezrefleksyjne oddanie się szczęści, które trwa (Robb). Wszystko w otoczce bardzo dobrego Science Fiction.
Jak dla mnie trochę to mdłe i całkowicie nie w moim klimacie, no ale utwór zdobył nagrodę Hugo i był nominowany do Nebuli, co jest nie lada rekomendacją.
Czy polecam, chyba tak, choćby po to by pokazać inne oblicze Martina (bez morderstw i intryg) i inne oblicze Science Fiction, które może być również głębokie i refleksyjne, jak literatura klasyczna. ( )