La ley de la vida dicta que acabemos lo que un día empezamos. No es precisamente un motivo de alegría. En la vida nada llega a tiempo, la vida nunca te da nada cuando lo necesitas. Durante largos años, nos duele ese caos, esa demora. Pensamos que alguien está jugando con nosotros. Sin embargo, un día nos damos cuenta de que todo ha ocurrido determinado por un orden perfecto, encajado en un sistema maravilloso. ( )

Instalada en la casa que heredó de su padre y con la sola compañía de una pariente anciana, Eszter es una mujer soltera que vive con la placidez y tranquilidad de quien ha logrado adaptarse a lo que la vida le ha deparado. Hasta que un día, inesperadamente, recibe un telegrama de Lajos, viejo amigo de la familia, anunciando su inminente visita. Canalla encantador y sin escrúpulos, cuyas magníficas dotes de actor le confieren un poder de seducción irresistible, Lajos no sólo traicionó a Eszter, sino también destruyó a su familia y les quitó todo lo que poseían, salvo la casa en la que viven y cuyo jardín es su único y escaso medio de subsistencia.

De stijl van Márai is eenvoudig en effectief. Ieder woord doet er toe. Ook de structuur is slim in elkaar gezet. Voornamelijk monologen in de eerste persoon, maar hier en daar laat hij plompverloren iets vallen over de afloop en krijgen we nieuwe details over het verleden. Zo schetst hij heel elegant fragmentarisch het hele verhaal. Het deed me bij het lezen denken aan Kafka (zelfde tijd, zelfde cultuur, vergelijkbaar taalgebruik).

Dan de plot. Die is simpel: Eszter is twintig jaar geleden door haar geliefde in de steek gelaten. Hij is een charmante oplichter die bij werkelijk iedereen nog wel wat schulden heeft staan. Hij kondigt plotseling aan langs te komen en al op pagina 1 weten we dat dat niet goed af gaat lopen voor Eszter. Hoe meer we lezen over het verleden, hoe zekerder we weten: die Lajos moet je geen hand geven zonder na afloop je vingers na te tellen. En toch horen we halverwege al dat Eszter aan het eind van die dag haar enige bezit, het ouderlijk huis met de groentetuin waarvan ze leeft, zal overschrijven aan Lajos. "Waarom?!" denk ik dan als lezer en vol spanning las ik verder om te zien wat voor konijn uit het verleden er nog uit de hoge hoed zal komen of wat voor slinkse truuk Lajos zal uithalen. Maar die afloop viel me erg tegen. Iets met noodlot en "het heeft zo moeten zijn". Ik heb de laatste paar hoofdstukken nog eens opnieuw gelezen; ik snap het niet. Ik kan me er niet in verplaatsen. Voor mij voelt het psychologisch ongeloofwaardig. ( )

La definizione di romanzo sta un po’ larga a questa novella che è arrivata dalle nostre parti a seguire l’inatteso successo di ‘Le braci’, ma si tratta di un testo molto intenso che analizza il rapporto tra sentimenti e relazioni interpersonali con delicatezza e profondità.
Nulla c’è da scoprire (o quasi) perché la conclusione della vicenda è riassunta in apertura della narrazione fatta in prima persona dalla protagonista, la quale, signora di mezza età, abita nella casa di famiglia, ultimo bene dopo le dissipazioni del padre e di Lajos, del quale è ancora innamorata malgrado le abbia preferito la sorella Vilma. Fin dalla giovinezza, Lajos è sempre stato un profittatore capace di vivere sulle spalle altrui e l’annuncio del suo arrivo non può che generare inquietudine: più che giustificata anche se, al termine della domenica che fa da unità di tempo come la villa la fa di luogo, la sua figura risulta più sfaccettata e forse meno ambigua trasferendo alcune ombre proprio su Eszter.
Come si vede, una piccola storia che viene resa preziosa dalla scrittura di Márai, abile nello scavo delle psicologie lasciando comunque un senso di leggerezza che deriva dalle parole che scorrono in modo quasi musicale così che il lettore, seppur l’argomento non sia adatto a sollevare gli animi, non resta indifferente: ‘Le braci’ appartiene a un’altra categoria, ma queste centotrenta pagine scritte larghe valgono certamente una visita. ( )

Sobre antigues relacions de parella ( )