Wanneer hij met Murk Tuinstra een bergtop beklom, een helling afzeulde, of een klein dorpje binnentrok, waar zij zich van hun rugzakken konden ontdoen en als rozen slapen, had hij steeds het gevoel met een reus op de kermis rond te lopen, die hij niet zozeer den volke had te vertonen als wel te behoeden voor de wild barbaarse impulsen, in dit grote lichaam losgewoeld door de natuur.